“เฮ้ยยยย พริ้มพลอยคนสวย มาหาปริ้นซ์เหรอครับ ไอ้ปริ้นซ์ไม่ว่างเอาใจเด็กอยู่ มาหาเราได้นะ”
หนึ่งในกลุ่มพูดขึ้น
“อ้าวพี่พริ้มมาหาพี่ปริ้นซ์เหรอคะ ไม่เห็นพี่ปริ้นซ์เล่าให้เนยฟังเลยว่าสนิทกับพี่พริ้ม”
เนยหอมพูดขึ้น ทั้งที่นั่งบนตักเขาไม่ยอมลุกออกไปไหน
“ไม่มีประโยชน์จะเล่าครับ เพราะไม่ได้สำคัญอะไร คนสำคัญอยู่ตรงหน้าพี่แล้วนี่ไง”
เขาพูดพร้อมมองหน้าเนยหอมอย่างเอ็นดู แต่ทำเธอเจ็บจี้ดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“ปริ้นซ์ ฉันมีเรื่องจะคุยกับนายอะ มาคุยกันหน่อยสิ”
ก่อนที่เธอจะตัดสินใจพูดขึ้น ท่ามกลางสายตาของหลายคนที่มองเธออยู่
“แต่ฉันไม่มี”
เขาพูดแค่นั้นก่อนหันไปปัดปรอยผมออกให้เนยหอมอย่างทนุถนอม อยู่ๆก้อนจุกก็ตีขึ้นมาติดอยู่ที่คอ
“ฉันคุยไม่นาน ขอเวลาแค่5นาที”
พริ้มไม่ยอมแพ้ ยังไงวันนี้ก็ต้องคุยกับเขาให้ได้
“พี่พริ้มมีอะไรสำคัญรึเปล่าคะ พี่ปริ้นซ์ก็บอกอยู่ว่าไม่มีอะไรจะคุย หรือพี่คิดอะไรกับแฟนเนย”
