“บัญชีเหรอ”
เมธาทำหน้าครุ่นคิด ถ้าให้ผ้าแพรไปฝึกงาน
จะเป็นการชักศึกเข้าบ้านรึเปล่า
“ไม่ได้เหรอคะเสี่ย”
หน้าสวยมีแววตาเศร้าลง และเหมือนน้ำตากำลังจะผ่าหน่วย
“แหมเสี่ย!!ให้หนูแพรไปฝึกที่บริษัทเราเถอะ ไม่น่ามีอะไรหรอก หนู้ผ้าแพรเป็นแค่นักศึกษาเอง
คงไม่มีพิษมีภัยอะไร เสี่ยอย่าคิดมากเลย”
เสียงอีกคนบนโต๊ะช่วยผ้าแพรพูด
“แล้วหนูเป็นคนที่ไหน พ่อแม่เป็นใคร”
เสี่ยเมธาเริ่มถามลึกขึ้น
“หนูเป็นคนเชียงใหม่ค่ะเสี่ยพ่อกับแม่หนูก็อยู่ที่นั่น บ้านเราไม่ได้ร่ำรวยอะไร พ่อก็ป่วยออดๆแอดๆค่ะเสี่ย”
เมธามองหน้าผ้าแพรอย่างช่างใจอีกครั้ง
“ก็ได้ งั้นหนูเข้าไปยื่นเอกสารกับฉันโดยตรงเลยนะ พร้อมเมื่อไหร่ก็เข้าไป”
ในที่สุดเสี่ยเมธาก็ทนลูกอ้อนของผ้าแพรไม่ไหว ยอมให้ผ้าแพรไปฝึกงานจนได้
“อุ้ย!!ขอบพระคุณนะคะเสี่ย ”
ผ้าแพรไหว้สวย จนเสี่ยเมธาอดเอ็นดูไม่ได้
รีบจับมือเล็กที่กำลังประกบกันอย่างเอ็นดู
“เสี่ยยอมขนาดน
