“เชี้ยละ ”
เขามองรูปถ่ายด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา แล้วฉีกมันจนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
“นี่คงเป็นอีกหนึ่งสาเหตุ ที่ทำให้เธอไปแบบไม่มีเยื่อใยแบบนี้สินะ”
ตอนนี้เขาทรมานเหมือนตายทั้งเป็น ไม่มีแม้ กระจิตกระใจจะทำงาน ถ้าไม่มีเธอกับลูกเขาคงอยู่ไม่ได้
“ผ้าแพรเธอพาลูกไปอยู่ที่ไหน กลับมาหาฉันได้แล้วอย่าโกรธนานขนาดนี้ ฉันขอโทษฉันผิดไปแล้ว ฉันมันโง่สิ้นคิด ฮึก ฮึก ฮึก กลับมานะที่รัก
พาลูกกลับมาได้แล้ว ฉันรู้แล้วว่าเธอสำคัญกับฉันแค่ไหน ฮือ ฮือ ฮือ”
เขานอนกอดหมอนที่เธอเคยหนุนนอนทุกคืน
กลิ่นหอมจากตัวเธอยังติดที่หมอนอยู่เลย แม้ตอนนี้จะเปื้อนคราบน้ำตาเขาไปบ้าง เพราะเขานอนร้องไห้กอดมันทุกคืน
@เมอร์เรนด้าคลับ
“กูไม่ไหวแล้วหวะ ฮึก ฮึก กูแม่งโคตรเจ็บกูไม่เคยรู้เลยว่ากูรักแพรขนาดนี้ จนวันนี้ที่ผ้าแพรหนีกูไปพร้อมลูกในท้อง กูถึงรู้ว่าชีวิตนี้กูขาดเธอไม่ได้ ”
เขาสารภาพกับไดจิอย่างหมดเปลือก มาถึงตอนนี้คงไม
