“ไม่มีอะไรหรอก น่าจะแมวจรอะมันชอบมาขอข้าวกิน”
ตอนนี้หน้าของผ้าแพรร้อนผ่าว กลัวเพื่อนดื้อดึงไม่ยอมฟัง
“ไม่มีอะไรแน่นะ”
สิงหามองหน้าเธอเพื่อจับพิรุจ
“อื้ม นายกลับไปเถอะเดี๋ยวถ้าเจ้าแมวเห็นนาย แล้วมันจะกลัวไม่กล้ามาขอข้าวกินอะ”
เธอยังพยายามดันหลังเพื่อนเบาๆ เพื่อให้เพื่อนกลับไป
“งั้นฉันไปนะ”
มือหนาลูบที่หัวเล็กอย่างทนุถอมเหมือนเช่นเคย
“บ๊ายบายนะ”
เธอระบายยิ้มกว้างส่งให้เพื่อน และรีบหุบลงทันทีเมื่อสิงหาเดินพ้นไป
“นี่นาย!!นายจงใจทำให้เพื่อนฉันได้ยินใช่ไหม ว้ายเลือด”
ผ้าแพรถึงกับร้องตกใจ เมื่อตรงหน้ามีจานที่แตก และที่มือของปกป้องก็มีเลือดไหล
“ว่าจะเอาจานไปเก็บให้เธอ แล้วมันหลุดมืออะ
พอจะเก็บแล้วมันบาดมือ ทำแผลให้หน่อยสิ”
พอเห็นว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ เธอเองก็โกรธไม่ลง
“ลุกไปนั่งบนเก้าอี้สิฉันจะทำแผลให้”
บอกเขาเสร็จเธอก็เดินไปหยิบกล่องยา และเดินกลับมาทำแผลให้เขา มือเล็กค่อยๆล้างแผลอย่
