“แล้วฉันจะเชื่อใจคุณได้ยังไง”
ขนาดผู้มีบุญคุณอย่างพ่อเธอ บรรเจิดยังคิดคตทรยศได้ แล้วนับประสาอะไรกับเธอ ที่คนอย่างบรรเจิดจะต้องช่วย
“เชื่อผมซักครั้งนะครับ ผมอยากชดใช้กับสิ่งที่ผมทำ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาผมไม่เคยมีความสุขเลย ยังคิดถึงสิ่งที่ผมทำกับคุณพ่อของคุณมาตลอด”
แววตาและท่าทางของบรรเจิดดูหนักแน่นและจริงจัง
“ก็ได้ค่ะฉันจะไปกับคุณ แต่ถ้าฉันเป็นอะไรไป
แฟนฉันไม่ปล่อยคุณไว้แน่”
ผ้าแพรรีบอ้างถึงแฟนทิพย์ของเธอ มองดูหน้าของบรรเจิดไม่วางตา
“ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกครับ เชื่อใจผมซักครั้งให้ผมได้ไถ่โทษในสิ่งที่ผมทำกับพ่อคุณ ”
ผ้าแพรรีบเดินไปขึ้นรถของเขาทันที กลัวก็กลัวอยากรู้ความเป็นมาก็อยาก
ปั้ง!!
เพียงได้นั่งในรถที่คับแคบกับบรรเจิด ผ้าแพรก็ใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก ทั้งกลัวทั้งอยากรู้ ได้แต่กำมือแน่นข่มความกลัวของตัวเองเอาไว้
“เราจะไปคุยกันที่ไหนคะ”
เธอมองหน้าบรรเจิดแล้วถามขึ้น
“บ้านผมเอง”
