องค์สุลต่านคาลดุนระบายลมหายใจออกมาแผ่วเบา มองบุตรชายคนโตที่มีตำแหน่งเป็นถึงองค์รัชทายาทแห่งซาเรียด้วยความอ่อนอกอ่อนใจ
“พ่อไม่ขัดข้องที่เจ้าจะเดินทางไปรับนางกลับมายังซาเรีย เพราะนางเป็นผู้บริสุทธิ์”
“ใช่ แม่ก็ไม่ขัดข้อง” ฮานย่าแทรกขึ้นเห็นด้วยกับคำพูดของพระสวามี
“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อเสด็จแม่”
“แต่เจ้าก็รู้ใช่ไหมจามีล ว่าตามกฎมณเฑียรบาลแล้ว องค์ สุลตาน่าจะมีชาติตระกูลต่ำต้อยเยี่ยงนางกำนัลไม่ได้”
“หม่อมฉันทราบดีพ่ะย่ะค่ะ”
“เจ้ารู้ก็ดีแล้ว จะได้ไม่สร้างเรื่องให้เหล่าข้าราชบริพารเอาไปติฉินนินทา เพราะพ่อไม่ต้องการให้ตำแหน่งองค์รัชทายาทของเจ้าต้องสั่นคลอน”
“หม่อมฉันขอบพระทัยเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะที่ทรงห่วงใย แต่หม่อมฉันหาวิธีจัดการกับเรื่องนี้เอาไว้เรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
“เจ้าจะทำยังไงหรือ จามีล”
ผู้เป็นบิดาเอ่ยถามด้วยความสงสัย ในขณะที่ผู้เป็นมารดาก็รอรับฟังอย่างใจจดใจจ่อ
“ห
