หล่อนไม่เคยคาดฝันมาก่อนว่าจะได้ยินคำนี้จากปากของผู้ชายสูงศักดิ์ตรงหน้า เพราะแค่ได้ใกล้ชิดในช่วงระยะเวลาสั้นๆ ก็ถือว่าเป็นบุญมากมายแล้ว แต่นี่เขาพูดว่ารักหล่อน
จามีลหน้าแดงก่ำแทบไหม้ เขาเกลียดความรู้สึกนี้เหลือเกิน เกลียดที่จะต้องแสดงความรู้สึกออกไป แต่ถ้าเขาไม่พูด ถ้าเขาไม่แสดงออกไป เขาก็คงไม่ได้หล่อนกลับคืนมา
“ใช่... เรารักเจ้า... แต่ไม่ต้องถามนะว่ารักตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะเราก็ไม่รู้เหมือนกัน”
น้ำตาของชมพูนุชไหลทะลักออกมาเป็นทาง หล่อนตื้นตันจนพูดไม่เป็นภาษา
“นะ หนี่ ฉัน ฝัน ฉันหม่อม ไปนะ ไหมเพคะ”
“ใจเย็นๆ แล้วเจ้าพูดอีกครั้งซิ เมื่อกี้เราไม่เข้าใจ”
มือเล็กยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง ก่อนจะพยายามพูดใหม่
“นี่หม่อมฉัน... ไม่ได้ฝันไปใช่ไหมเพคะ”
จามีลยิ้มอย่างโล่งอก ดึงร่างอรชรที่สั่นเทาเพราะแรงสะอื้นเข้ามากอดแนบอก มือใหญ่ลูบแผ่นหลังเปลือยเปล่าแผ่วเบา
“ถึงเราจะเป็นผู้ชายในฝันของผู้หญิงหลายๆ
