ฮานย่ามองพานผลไม้แกะสลักที่ถูกจัดมาอย่างประณีตสวยงามด้วยความพึงพอใจ
“เจ้าจัดเองเหรอองค์หญิง”
คาฟิลาระบายยิ้มหวาน แสดงกิริยาเรียบร้อยสมดั่งเป็นกุหลาบงามแห่งแดนทราย
“เพคะเสด็จป้า”
“เจ้านี่ฝีมือดีมาก งามทั้งกิริยามารยาท งามทั้งรูปโฉม แถมงานฝีมือก็ยอดเยี่ยม ใครได้เป็นเป็นคู่ครองถือว่าโชคดียิ่งกว่าได้เพชรน้ำงามเสียอีก”
“หม่อมฉัน... ไม่ได้มองชายใดเลยเพคะ”
คาฟิลายิ้มอย่างเอียงอาย
“องค์หญิงของหม่อมฉันไม่เคยสนพระทัยชายใดเลยเพคะองค์ สุลตาน่า นอกจาก...”
“ไม่พูดนะโซเรีย...”
คาฟิลาปรามคนของตัวเองไม่จริงจังนัก
“พูดมาเถอะ เราอยากฟัง”
ฮานย่าระบายยิ้มหวาน และมองคนสนิทขององค์หญิงคาฟิลาผู้งดงามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ชายคนนั้นคือใครหรือโซเรีย”
“องค์รัชทายาทจามีลเพคะ”
“โซเรียน่ะ พูดอะไรของเจ้าก็ไม่รู้”
คาฟิลาแกล้งแสดงความขัดเขิน ก่อนจะหันไปพูดเสียงอ่อนเสียงหวานกับฮานย่า
“หม่อมฉัน... ขอป
