แม้จะรู้ว่ามันไม่ดี รู้ว่าการปล่อยให้นางกำนัลต่ำต้อยที่ตนเองไม่เคยชายตาแลมาก่อน ให้มามีอิทธิพลต่อจิตวิญญาณมากมายเพียงนี้มันคือหายนะ แต่เขาก็สุดจะหักห้ามใจ
องค์รัชทายาทหนุ่มถอดถอนใจออกมายาวเหยียด ยกมือสีแทนน้ำผึ้งขึ้นลูบหน้าตนเองแรงๆ
“แล้วนี่เจ้าเป็นอะไรมากหรือเปล่าก็ไม่รู้” เขาอดไม่ได้ที่จะห่วงใยหล่อน “ทหาร เข้ามานี่ซิ”
“พ่ะย่ะค่ะ องค์รัชทายาท”
ทหารหน้าตำหนักรีบเข้ามารอรับคำสั่ง
“เจ้าไปตามหมอหลวงนะ เลือกหมอหลวงที่เป็นสตรีให้ไปตรวจอาการของนางกำนัลที่ชื่อชมพูนุชที่เรือนของนางหน่อย”
“เอ่อ...”
“ยังจะมาทำหน้างงอีก ไปทำตามที่เราสั่งสิ”
“พะ... พ่ะย่ะค่ะ องค์รัชทายาท...”
ทหารยามลนลานรีบออกไป ซึ่งก็สวนกลับเจ้าชายเซรีมที่เดินทางมาหาพี่ชายที่ตำหนักพอดี
“ถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะเสด็จพี่”
“นั่งก่อนเซรีม”
เจ้าชายเซรีมเดินมาทรุดตัวนั่งข้างๆ พี่ชาย ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“หม่อมฉันเห็นทหารคนเมื่
