ชมพูนุชแวะมาหามะลิที่ตำหนัก และก็สนทนากันอยู่นานจนลืมเวลาไปเลยว่าช่วงบ่ายจามีลจะกลับมาหา
“ถวายบังคมเพคะ องค์รัชทายาท” มะลิลุกขึ้นยืนและถวายความเคารพจามีลที่เดินเข้ามาในตำหนักเงียบๆ ชมพูนุชหันไปมองก็รีบถวายบังคมเช่นกัน
“ถวายยังคับเพคะ”
“ตามสบายเถอะ พระชายาจัสมิน”
“ขอบพระทัยเพคะ”
จามีลระบายยิ้มให้กับภรรยาของน้องชาย ก่อนจะปรายตามองคนของตัวเอง
มะลิเห็นสายตาที่องค์รัชทายาทรูปงามมองชมพูนุชก็อมยิ้มออกมาอย่างรู้ทัน
“องค์รัชทายาทเสด็จมาที่ตำหนักของหม่อมฉันเพราะ... ชมพูนุชใช่ไหมเพคะ”
“เอ่อ... ไม่ใช่หรอกเพคะพระชายา” ชมพูนุชรีบปฏิเสธ แต่คนตัวโตกลับไม่ยอมให้ความร่วมมือ
“ใช่ เรามารับนางกลับตำหนักของเรา”
หล่อนช้อนตามองเขา แก้มนวลแดงระเรื่อ พูดไม่ออก ดวงตาคมกริบที่มองมาของจามีลทำให้หล่อนขัดเขินยิ่งนัก
“นางเสร็จธุระกับเจ้าหรือยังล่ะ พระชายาจัสมิน”
มะลิระบายยิ้มหวาน หรี่ตามองหน้าชมพูนุชที่กำลัง
