คาลดุนถอดถอนใจออกมาอย่างปฏิเสธไม่ได้ “ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เจ้ามีอะไรก็รีบว่ามาเถอะ”
“เพคะองค์สุลต่าน”
มัสรานีตอบรับด้วยน้ำเสียงเศร้าหมอง ก่อนจะเริ่มต้นเล่าความจริงทุกอย่างกับทุกคน
“หม่อมฉันกับองครักษ์ฟีรัสตกหลุมรักซึ่งกันและกัน และเราสองคนก็พากันหนีออกไปจากซาเรีย”
“ไหนเจ้าว่าน้องสาวของฟีรัสเป็นคนยุแยงให้ฟีรัสลักพาตัวเจ้าไปยังไงล่ะ มัสรานี” ฮานย่าเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย
มัสรานีร่ำไห้น้ำตาไหลพราก “ชมพูนุช... นางไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลยเพคะ นางไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย หม่อมฉันกับพี่ฟีรัสเราตัดสินใจกับสองคน และเราก็หนีไปด้วยกัน”
“แล้วทำไมเจ้าถึงกลับมาบอกเราแบบนั้น ทำให้เราต้องสั่งประหารคนบริสุทธิ์อย่างนางกำนัลคนนั้นไป มัสรานี” องค์สุลต่านเค้นเสียงกระด้างที่เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดออกมาดังกังวาน
“เพราะหม่อมฉัน... ถูกบังคับเพคะ”
“เจ้าถูกบังคับ?!” ฮานย่าอุทานออกมาอย่างเหลือเชื่อ “
