ตบทที่ 1 หนุ่มโสดชื่อวิทชธร
1533 คำ
บทที่ 1 หนุ่มโสดชื่อวิทชธร
“ไอ้เพชรมึงไปลากคอไอ้หมายกับเมียมันมาหากูเดี๋ยวนี้!”
วิทชธร สิงหการกระแทกไอแพดในมือลงบนโต๊ะทำงานเสียงดังปัง โกรธจนหูดับเมื่อรู้ว่าคนที่ไว้ใจ แอบยักยอกเงินไปกว่าสามแสน
“ครับนาย” เพชรลูกน้องคนสนิทรีบวิ่งหน้าตั้งไปยังแคมป์คนงานภายในเขตก่อสร้างขนาดใหญ่ในจังหวัดราชบุรี
วิทชธรนั่งหน้าถมึงทึงอารมณ์เดือดปุดๆ ตั้งแต่ทำงานมายังไม่เคยมีใครกล้าล้วงหองูเห่าอย่างเขาได้ โมโหหนักก็เพราะเป็นคนไว้ใจ เคยมอบหมายให้ดูแลค่าใช้จ่ายจิปาถะ เช่นพวกน้ำอัดลม น้ำแข็ง เหล้า โซดา บุหรี่ ภายในแคมป์งาน ส่วนนี้จะนอกเหนือหน้าที่ฝ่ายจัดซื้อของบริษัท เพราะถือเป็นเรื่องเล็กน้อย เสริมให้คนงานได้สังสรรค์ในวันหยุดพักผ่อน
“ไปภูเก็ตไม่กี่วันเกิดเรื่องจนได้”
ปกติถ้าไม่มีงานเร่งด่วนหรืองานสำคัญที่อื่น วิทชธรจะขลุกอยู่ไซต์ก่อสร้างแห่งนี้เป็นประจำ ด้วยเป็นโครงการบ้านจัดสรรขนาดใหญ่ มีมูลค่าเกือบร้อยล้าน จึงต้องตรวจสอบเป็นพิเศษ แม้ก่อสร้างไปกว่าครึ่งแต่ยังไม่วางใจ เขาต้องขับรถไปกลับกรุงเทพราชบุรีอยู่บ่อยครั้ง หากขับไม่ไหวก็ค้างคืน เลยจำเป็นต้องสร้างที่พักไว้สักห้อง
บริษัทของวิทชธรจัดอยู่ระดับกลาง เขาจึงออกไซต์งานเพื่อตรวจตราความเรียบร้อยด้วยตัวเองเสมอ เหตุนี้จึงเป็นคนอยู่ง่ายกินง่าย แต่ยังคงรักษามาตรฐานผู้บริหารไว้ ไม่เคยคลุกคลีกับคนงาน แค่ทักทายตามมารยาท เพื่อสร้างความคุ้นเคยระหว่างกัน จะอยู่ในห้องไม่ไปวุ่นวายในเขตก่อสร้าง นอกเสียจากงานมีปัญหา หรือต้องตรวจความคืบหน้าเท่านั้น
ชีวิตหนุ่มโสดวัยสามสิบสามก็มีแค่นี้ งาน เงิน มีผู้หญิงผ่านเข้ามาบ้าง ซึ่งส่วนใหญ่ก็ซื้อกินไม่ผูกมัดหรือผูกขาด ติดใจหน่อยก็ซื้อซ้ำสองสามครั้ง แล้วแยกย้ายไม่เคยเกินนี้ แต่ต้องเป็นผู้หญิงเกรดเอ ไม่ใช่คลำไม่เจอหางก็ฟาดเรียบ หล่อรวยชาติตระกูลดี ก็ต้องเลือกเป็นธรรมดา
ใช้ชีวิตโสดมาจนถึงวันนี้ เพราะสภาพงานไม่เอื้อให้มีแฟนเป็นตัวเป็นตน ต้องเดินทางขึ้นเหนือล่องใต้เป็นประจำ
ที่สำคัญวิทชธรยังรักอิสระ เกินกว่าจะเอาตัวเองไปผูกติดกับคำว่า ‘เมีย’
ผ่านไปยี่สิบนาทีเห็นจะได้ เพชรก็กะหือกะหอบเปิดประตูเข้ามาในอาคารสี่เหลี่ยมสองชั้นขนาดกลาง ซึ่งเป็นที่ทำงานและที่พักของเจ้านาย แต่ละห้องแยกเป็นสัดส่วน เปรียบเสมือนบ้านหลังย่อม มีห้องทำงาน ห้องครัว ห้องนอนครบครัน
“ไอ้หมายกับเมียหอบของหนีตั้งแต่เช้ามืดแล้วครับ”
“ว่าไงนะ!” ความโกรธพุ่งปรี๊ดเป็นร้อยเท่า
“เดี๋ยวผมไปดูที่บ้านในตลาดให้อีกที..ใจเย็นก่อนครับนาย” เพชรรีบหาทางออกให้ตัวเอง เมื่อวิทชธรคว้าหนังสือเล่มหนามาไว้ในมือ
“ก็รีบไปสิวะ! จะมัวโอ้เอ้อยู่ทำไม”
ประตูถูกปิดพร้อมหนังสือที่วิทชธรขว้างตามหลังด้วยความโมโห หากงานดำเนินไปตามปกติเขาก็ไม่เคยดุด่าลูกน้อง แต่ตอนนี้ไม่ปกติเพราะเสียเงินไปฟรีๆ เพียงเพราะไม่ตรวจเช็กการเบิกจ่ายให้ดีเสียก่อน กว่าจะรู้ตัวไอ้คนทำก็หนีหายเข้ากลีบเมฆ
“อย่าให้เจอตัวนะมึง”
ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันคาดโทษ ขนาดมีสายเรียกเข้าก็กดทิ้ง วิทชธรไม่เคยเพิกเฉยต่อคุณหญิงแม่ยกเว้นเวลานี้ เพราะกำลังโกรธจึงไม่อยากเอาอารมณ์ไปลงที่บุพการี
ต่อหน้าเพื่อนฝูงกับลูกน้องจะหยาบคายแค่ไหนก็ได้ แต่กับแม่หรือผู้หญิงที่ควรให้เกียรติเขาจะสุภาพและอารมณ์เย็นเสมอ เห็นเป็นคนลุยๆ ทนถึกบึกบึน แต่มีเชื้อผู้ดีนะขอบอก หากไม่ก่อตั้งบริษัทก่อสร้าง ‘W&W’ เขาคงนั่งทำหน้าหล่อ เป็นผู้บริหารสถานีโทรทัศน์ของแม่ไปแล้ว
.
.
.
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป..
ไอ้เพชรมันเอาอะไรมาวะ?
วิทชธรกำลังนั่งมองผู้หญิงหน้าตาจืดชืด ความโกรธเหลือเพียงความหงุดหงิดเมื่อเวลาผ่านไป แต่กำลังจะปะทุอีกครั้ง เมื่อเห็นหน้าเจื่อนของลูกน้อง แสดงว่างานไม่สำเร็จแน่นอน
“กูบอกให้ลากคอไอ้หมายกับเมียมา..คนนี้คือ?” ชี้นิ้วไปยังหญิงสาวที่ยืนก้มหน้าอยู่กลางห้องทำงาน
“หลานสาวนังพุดครับนาย”
“แล้ว?” เจ้านายเลิกคิ้วถาม
“ไอ้หมายไม่ได้กลับบ้านและไม่ได้ติดต่อใคร ช่วงหลังมันพักที่แคมป์ตลอด ตอนผมไปก็เลยเหลือแต่หลานมันนี่แหละครับ” เพชรอธิบาย
“แล้วพามาทำซากอะไร” จากใจเย็นลงก็เริ่มอารมณ์ขึ้น
“เผื่อนายจะเค้นถามว่าสองคนนั้นหนีไปไหนไงครับ”
ควาย!
สบถในใจก่อนเลื่อนสายตาไปจับจ้องหญิงสาว ในชุดเสื้อยืดพอดีตัวกับกางเกงยีนขาสั้น เค้นบ้าเค้นบออะไร! เกิดผัวเจ้าหล่อนตามมาจะมีปัญหากันเปล่าๆ เขาอยากทำงานที่นี่อย่างสงบ ไม่อยากมีเรื่องกับคนพื้นที่โดยใช่เหตุ โดยเฉพาะเรื่องผัวๆ เมียๆ
“ทำไมมึงไม่ถามที่บ้านให้เสร็จทีเดียวเลยวะ”
“เอ่อ..หนูไม่รู้ว่าน้าพุดกับน้าหมายไปไหนจริงๆ บอกพี่คนนี้แล้ว แต่เขาก็ยังพาหนูมา”
เสียงเล็กใสพูดแทรก เธอกระชับสายกระเป๋าสะพายไว้แน่น ไม่กล้าสบตาคมกริบของผู้ชายหน้าตาหล่อเหลา เพราะกลัวทำอะไรไม่เข้าตาจะถูกทำร้ายเอา
ชลิดา คือหญิงสาวรูปร่างอ้อนแอ้นแต่อวบอัด เธอเป็นหลานของพุด ส่วนหมายคือน้าเขย ย้ายมาอยู่ราชบุรีได้เพียงหนึ่งปีก็รับรู้ปัญหาหนี้สินของทั้งคู่มาตลอด คอยตอบคำถามเจ้าหนี้ไม่รู้กี่เจ้าต่อกี่เจ้า ยังเคยควักเงินตัวเองจ่ายให้ก่อน จนบางทีก็ชักหน้าไม่ถึงหลัง ต้องกระมิดกระเมี้ยนกินอย่างประหยัดอยู่บ่อยครั้ง
“ได้ยินเต็มสองหูไหม! มึงจะลากมาด้วยทำไมไอ้โง่!" ชายหนุ่มหันไปตวาดลูกน้อง ส่งผลให้ผู้หญิงหนึ่งเดียวในห้องสะดุ้งตกใจ หน้าเธอซีดราวกับกระดาษ
“ฟังผมอธิบายก่อน" ยกมือห้ามเจ้านายที่กำลังอารมณ์ขึ้นอีกครั้ง
“ว่ามา” วิทชธรจิ๊ปากทั้งหงุดหงิดทั้งโมโห งานการไม่ต้องทำแล้วมั้ง เวร!
“เผื่อไอ้หมายติดต่อกลับมา ผมเลยต้องพาน้องมาด้วย พวกมันคงไม่กล้าปล่อยหลานสาวให้อยู่คนเดียวนานๆ หรอกครับ”
“น้าพุดไม่ได้ห่วงหนูขนาดนั้น ให้หนูกลับบ้านเถอะนะคะ ยังไงถ้าน้าพุดติดต่อมา หนูจะรีบบอกพวกคุณทันที”
ชลิดาทำใจกล้าเงยหน้าสบตากับคนมีอำนาจที่สุดในห้องนี้
วิทชธรทำหน้าเคร่งเครียด คิดหาทางให้ตัวเองเสียหายน้อยที่สุด แม้เจ้าหล่อนจะยืนยันว่าทั้งคู่ไม่ได้ห่วง แต่ในเมื่อเป็นญาติก็ต้องร่วมรับผิดชอบ อย่างไรต้องได้เงินคืนบ้าง ไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง
“ถ้าฉันยังหาตัวไอ้หมายไม่เจอ เธอต้องทำงานที่นี่เพื่อชดใช้เงินที่มันเอาไป”
“คือ..หนูไม่ เอ่อ” ชลิดาอ้ำอึ้งเมื่อฟังคำพูดของเขา
จริงอยู่เธอไม่มีงานทำเป็นหลักแหล่ง แต่ให้ทำงานชดใช้แทนน้าสาวกับน้าเขยมันก็ไม่สมเหตุสมผล เพราะไม่ได้สนิทชิดเชื้ออย่างญาติพี่น้องทั่วไป ย้ายมาอยู่ด้วยก็เพราะไม่มีที่ไป พุดแค่สงสารเลยแบ่งห้องใต้ถุนบ้านเช่าให้พักก็เท่านั้น ช่วงเดือนที่ผ่านมาพุดกับหมายก็แทบไม่กลับบ้าน แล้วเธอจะรู้ได้ไงว่าทั้งคู่หนีไปไหน
“มีผัวยังล่ะ” วิทชธรถาม
“หนูโสด” เธออ้อมแอ้มตอบเสียงเบา
“อายุเท่าไร”
“ยี่สิบเอ็ดค่ะ”
“อืม" วิทชธรเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ เคาะนิ้วกับโต๊ะทำงานพลางมองสำรวจหญิงสาวอย่างละเอียดอีกครั้ง
ถึงหน้าตาธรรมดาแต่รูปร่างสมส่วน ผิวพรรณค่อนข้างดี คงไม่เคยทำงานตากแดดตากลม สายตาคมกริบไล่ต่ำลงไป และต้องอุทานในใจอย่างเหลือเชื่อ เมื่อเธอมีของดีอยู่กับตัว
โอ้โห..เธอลงล็อก ‘หน้ามัธยม นมดอกเตอร์’ ได้พอดีเป๊ะ
เสื้อสีขาวค่อนข้างรัดจึงเน้นไอ้เจ้าก้อนกลมเป็นพิเศษ แขนเรียวเล็ก ผมดกดำ เอวก็คอด สะโพกก็ผาย ส่วน..ก้น ยังเห็นไม่ชัดคงต้องดูอีกที
แล้วกูจะประเมินสัดส่วนของเจ้าหล่อนเพื่อ?
งานก่อสร้างจำเป็นต้องลงลึกขนาดนี้ไหม? ก็ไม่รู้อีก เพราะเขาไม่ใช่ฝ่ายบุคคล สงสัยชินกับการเลือกเด็กในอาบอบนวดระดับวีวีไอพี เขาเลยลืมตัวมองซอกแซกไปหน่อย
“จะให้น้องทำตำแหน่งอะไรครับนาย" เพชรถามขึ้นเมื่อเห็นเจ้านายชักเลยเถิด ทำงานกับวิทชธรมานาน ทำไมจะดูไม่ออกว่าดวงตาสีนิลกำลังสื่อไปทางไหน
นายกูก็นะ..ทีแรกยังโมโหอยู่เลย ไปๆ มาๆ กลับจ้องนมเด็กซะงั้น ไอ้เพชรไม่เคยผิดหวังเลยจริงๆ เจ้าชู้ตาไวก็นายกูนี่แหละ
“มึงออกไปก่อน..ที่เหลือกูจัดการเอง”
- ผู้เขียน
