บทที่ 3 จอดรถทำไม
1544 คำ
บทที่ 3 จอดรถทำไม
“เพชร..มึงขับกระบะมาตลาดสดหน้าอำเภอหน่อยดิ”
หนุ่มหล่อมาดผู้ดีต่อสายถึงลูกน้องคนสนิทในทันทีเมื่อรถจอดสนิท มองออกนอกตัวรถโดยไม่ละสายตาไปจากดวงหน้าของหญิงสาว
[ไว้ฝนหยุดค่อยไปได้ไหมนาย..ผมไม่อยากเดินตากฝนไปโรงรถตอนนี้]
“คือคำสั่ง..ไม่ใช่คำขอร้อง”
ถึงปากดุลูกน้องแต่เขายังจับจองผู้หญิงหน้าเศร้าไม่วางตา
[นายมีอะไรให้ผมรับใช้ครับ]
"มาศาลารอรถแล้วมึงก็รู้เอง"
[อะไรครับเนี่ย..ตอนนี้นายอยู่ไหน]
“อยู่ไหนก็เรื่องของกู..รีบออกมาอย่าถามเยอะ”
[คร๊าบ..รับทราบคร๊าบ]
คนเป็นเจ้านายกดตัดสาย ยังจ้องหญิงสาวไม่ละไปทางอื่น งงอยู่ไม่น้อยที่ตัดสินใจจอดรถ เพียงแค่เห็นหน้าจืดชืดเขาก็จำเธอได้ มือกดไฟเลี้ยวเท้าแตะเบรกแทบทันที คล้ายปฏิกิริยาอัตโนมัติเมื่อเจอคนถูกใจ
ชื่อยังไม่รู้..แล้วเขาจะถูกใจเธอได้อย่างไร
สวยไหม..ก็ไม่
อยากได้ไหม..ก็เปล่า
งั้นกูจอดรถทำไม?
นั่นสิ..จอดทำไมไอ้วิท!
“โทรยกเลิกไอ้เพชรทันไหมวะ”
นั่งชั่งใจอยู่นานสองนาน กระทั่งมีชายสองคนท่าทางเมาเข้าหาหญิงสาว วิทชธรจึงชะงักมือที่กำลังกดโทรหาลูกน้อง ครุ่นคิดพิจารณาถึงความเป็นไปได้ของสถานการณ์
เด็กมันหารายได้เสริมหรือเปล่า?
แต่อาจไม่ใช่..เพราะเธอดูหวาดระแวง หรือแค่เล่นตัวเพื่อเพิ่มราคา เพราะพวกใสๆ หงิมๆ บางทีเหลี่ยมเยอะกว่าพวกแรดเสียอีก
“เมื่อไรไอ้เพชรจะมาวะ! เดี๋ยวถูกลากไปกินฟรีพอดี" คนแอบมองร่ายยาวอย่างหงุดหงิด ถ้าลงไปช่วยก็คงกระอักกระอ่วน จะทำหน้าอย่างไร จะพูดกับเธอแบบไหน ดูยุ่งยากไปหมด
แล้วทำไมเจ้าหล่อนไม่กลับบ้าน จะนั่งอ่อยเหยื่อตอนมืดค่ำเพื่ออะไร ต่อให้ทำอาชีพอย่างว่าก็ควรเลือกสถานที่ปลอดภัยกว่านี้ หรือถ้าไม่ได้ทำก็ยิ่งต้องระวังตัวให้มากขึ้น
Rrrr..มีเสียงเรียกเข้าวิทชธรจึงรีบกดรับ
[ผมจอดอยู่ข้างหลังรถนาย ตกลงให้มาทำอะไรครับ]
“มองศาลาแล้วมึงจะรู้เอง”
[มองแล้ว..แต่ก็ยังไม่รู้ว่าต้องทำอะไร]
“ไอ้เพชร!”
[เอ้า..ก็บอกมาสิครับ]
“มึงดูดีๆ” วิทชธรฮึดฮัดฉุนเฉียว รู้สึกเสียหน้าตอนที่เสียงหัวเราะของเพชรดังมาตามสาย
[อ่อ..ไหนบอกไม่ดีลไงครับ]
“กูไม่ได้ดีล” วิทชธรย้ำชัดอีกครั้ง
[ไม่ดีลก็ไม่ดีล..จะให้พาไปไซต์งานหรือไปส่งที่ม่านรูดแถวนี้ หรือให้ผมนั่งดูเฉยๆ]
“มึงลงไปช่วยเด็กออกจากไอ้สองตัวนั่นทีดิ..เท่าที่ดูเหมือนไม่อยากรับงาน”
[ช่วย? แล้วนายจะได้อะไร คนอย่างคุณวิทสุดหล่อไม่เคยช่วยใครโดยไม่หวังผล]
“พูดมากจังวะ! เออๆ ลงไปช่วยก่อน ที่เหลือจะจัดการยังไงก็เรื่องของมึง กูจะเข้ากรุงเทพ..แค่นี้นะ!"
ไอ้นี่ก็แสนรู้ซะด้วย..ห่าเอ๊ย
วิทชธรกดตัดสาย เหยียบคันเร่งเคลื่อนรถไปด้วยความหงุดหงิดโดยไม่มองหญิงสาวอีก ไม่เคยเสียหน้าเท่านี้มาก่อน สงสัยเพราะฝนตก เทสเรื่องผู้หญิงเลยต่ำลง
ไอ้เพชรก็ขยันแซว คนอย่างเขาจะทำดีไม่ได้หรือไง เด็กมันก็ตัวนิดเดียวคงรับงานสองคนไม่ไหว
ถ้าเป็นเขาก็ว่าไปอย่าง น่าจะสมน้ำสมเนื้อเอากันดังตับๆ เลยล่ะ เจ้าหล่อนก็ตัวเล็กสเปกป๋าเสียด้วย
แต่เดี๋ยวนะ..ทำไมเตลิดไปไกล คิดวกไปวนมาจนออกแนวอย่างว่า
"เลิกคิดเลยไอ้วิท!"
เตือนตัวเองอย่างหัวเสียพร้อมเหยียบคันเร่งมุ่งตรงไปยังอาบอบนวดเจ้าประจำ ฝนตกอารมณ์เลยเปลี่ยว จนต้องถ่อสังขารขับรถเข้าเมือง คืนนี้คงต้องค้างที่คอนโดในกรุงเทพ เพราะพรุ่งนี้จะแวะไปหาคุณหญิงแม่ ช่วงบ่ายไปเจอซีหยวนน้อยสักหน่อย ไม่ได้ฟัดเจ้าตัวแสบมาร่วมเดือนคิดถึงจะแย่
.
.
.
“จะพาหนูไปไหนคะ”
ชลิดาสะบัดแขนเมื่อถูกเพชรดึงให้เดินตาม ชายสองคนรีบถอยเมื่อถูกขู่ด้วยอาวุธสีดำ
“ไม่ต้องกลัวพี่แค่อยากช่วย”
เพชรยัดหญิงสาวเข้ารถ ก่อนขับฝ่าสายฝนกลับไซต์งานที่อยู่ห่างออกไปราวสิบกิโลเมตร เอาจริงไม่อยากพูดดีด้วยหรอก เพียงแต่ต้องอยู่ในโหมดละมุน เผื่อเจ้านายดีลเป็นเด็กระหว่างอยู่ที่นี่ อย่างไรก็ต้องผูกมิตรเพื่อเปิดทาง
“งั้นรบกวนส่งหนูที่ห้องเช่ารายวันแถวนี้ได้ไหมคะ”
ถึงจำเขาได้แต่เธอยังหวาดระแวงอยู่ดี
“ชื่ออะไรล่ะเราน่ะ” เพชรทำเป็นไม่ได้ยิน ถึงวิทชธรไม่ชี้ชัดว่าอยากได้ แต่เพื่อความชัวร์เขาควรพาเธอไปไซต์งานเสียก่อน ส่วนจะดีลไม่ดีลให้เจ้านายเป็นคนคุย หากโชคดีสาวน้อยคนนี้อาจบุญหล่นทับ
ถ้าจัดอันดับความใจดีวิทชธรไม่เป็นรองใคร โดยเฉพาะกับผู้หญิง เป็นพ่อบุญทุ่มไม่มีใครเกินแน่นอน หากบริการดีขี้อ้อนจนติดใจ เผลอๆ อาจได้คอนโด ได้รถ ยิ่งไปกว่านั้นอาจมีที่ดินเป็นของแถม
เบ้าหน้าฟ้าประทาน ใจสปอร์ตและเปย์หนัก คือฉายาที่บรรดาสาวสวยต่างใช้เรียกคุณวิทสุดหล่อของไอ้เพชร เดินทางไปจังหวัดไหนก็ขึ้นชื่อลือชาเรื่องใจป๋าหน้าใหญ่ เรตติ้งไม่เคยตกเพียงแค่ขยิบตาสาวก็ติดเป็นพรวน แต่น่าเสียดายที่เจ้านายไม่เคยถูกใจใครจนถึงขั้นเลี้ยงดู เอาชั่วครั้งชั่วคราวสักพักเบื่อก็เขี่ยทิ้ง
ยกเว้นสาวน้อยหน้าตาธรรมดาคนนี้ที่ผิดแผกไปจากคนอื่น ดูเหมือนวิทชธรจะให้ความสนใจเจ้าหล่อนเป็นพิเศษ
“หนูชื่อชลิดา..พี่เรียกดาเฉยๆ ก็ได้”
“งั้นพี่เรียกน้องดาแล้วกัน”
“ค่ะ..ว่าแต่จะพาหนูไปไหน พี่ยังไม่ตอบหนูเลย" ถามอย่างระแวดระวังถึงรู้สึกว่าเขาไว้ใจได้ก็ตาม
“ไซต์งานที่พาไปเมื่อตอนบ่ายไง" เพชรค่อยๆ ขับ เพราะฝนกระหน่ำลงมาราวกับฟ้ารั่ว
“ไม่ไปค่ะ..รบกวนจอดตรงนี้ด้วย” ชลิดาหันซ้ายหันขวาพร้อมกระชับสายกระเป๋าไว้แน่น ปากสั่นเพราะเริ่มหนาวแอร์ในรถ
"ไปกับพี่รับรองปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์ พี่ไม่เคยข่มเหงรังแกคนอ่อนแอกว่าอยู่แล้ว"
มันก็จริง..เพราะชลิดาไม่รู้สึกถูกคุกคาม แต่ถ้าให้ไปด้วยเธอก็ต้องไตร่ตรองอย่างรอบคอบ
"ถ้าพี่ยังติดใจเรื่องน้าพุด ไว้พรุ่งนี้ค่อยนัดคุยใหม่ก็ได้ ไปตอนนี้หนูต้องลำบากหาที่นอนอีก ไม่รู้ตรงนั้นมีห้องรายวันให้เช่าหรือเปล่า"
“ไซต์งานมีห้องพัก น้องดานอนได้เลย พรุ่งนี้พวกเราค่อยคุยกันอีกที”
เพชรไม่แน่ใจว่าต้องทำอะไรต่อ เขาเลยไม่บอกจุดประสงค์ที่พามา คงต้องรอเจ้านายกลับเสียก่อน
"คุยเรื่องเงินที่น้าหมายโกงใช่ไหมคะ”
"เอาเป็นว่าถ้ายอมพักที่ไซต์งานสักคืน น้องดาอาจได้งานทำและไม่ต้องชดใช้แทนไอ้หมาย"
"จริงเหรอคะ" หญิงสาวถามอย่างไม่เชื่อถือ แต่ใจเอนเอียงกับคำว่าได้งานทำไปมากโข
"ตรงนี้ฝนตกแถมมืดมาก ลงไปก็ไม่มีที่หลบอยู่ดี อันตรายกว่าไปกับพี่อีก..ลองคิดดูแล้วกัน"
ชลิดามองข้างทางอันมืดสนิท ก่อนหันมองเสี้ยวหน้าของชายหนุ่มท่าทางใจดี ขึ้นรถมาแล้วคงต้องเสี่ยงดูสักตั้ง อย่างน้อยเขาก็น่าไว้ใจกว่าสองคนนั้น หากลงรถก็ไม่รู้จะเจอใครอีก ไปกับคนที่รู้ว่าอยู่ไหนทำงานอะไรน่าจะดีกว่า
“ไปก็ได้ค่ะ..ว่าแต่มีห้องพักจริงๆ ใช่ไหมคะ"
"แคมป์คนงานมีห้องเยอะแยะ ถ้ากลัวไม่ปลอดภัยน้องดาจะพักโซนหัวหน้างานก็ได้ มีห้องว่างอยู่ห้องหนึ่งพอดี"
ซึ่งอยู่ติดกับห้องเจ้านายสุดหล่อ
“พี่ชื่ออะไรหนูยังไม่รู้เลย”
ถามเพื่อเก็บข้อมูล เผื่อเกิดอะไรขึ้นเธอจะได้ตามตัวถูก
“ชื่อเพชร”
“ขอชื่อจริงนามสกุลจริงด้วยค่ะ”
น้ำเสียงจริงจังของชลิดาทำให้เพชรอดขำไม่ได้ เธอคงผ่านอะไรมาเยอะถึงดูแข็งแกร่งเกินอายุ แม้หวาดกลัวแต่ยังเก็บอาการได้ดี ถือว่าฉลาดพอสมควร
“เพชร นิลจันทร์ คือชื่อจริงนามสกุลจริง ค้นหาเฟสบุ๊กหรือไอจีตามนี้ได้เลย”
“ขอบคุณค่ะที่บอก”
ชลิดาหยิบสมาร์ตโฟนมากดหยุกหยิกอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็โล่งอกเมื่อเห็นทุกอย่างชี้ชัดว่าเป็นผู้ชายคนนี้
“มั่นใจยัง?”
“ก็..นิดหนึ่ง” เธอยิ้มแห้ง
“เก่งเหมือนกันนะเรา”
“หนูไม่เก่งหรอกค่ะ แค่พยายามเอาตัวรอดก็เท่านั้น” ปฏิเสธเสียงเบาที่เขาเดาทางถูก
“น้องดานามสกุลอะไร พี่อยากรู้”
“แจ่มประดับ..ชลิดา แจ่มประดับ"
ลูกสาวของแม่ดวงใจ แจ่มประดับ
- ผู้เขียน
