ตอนพิเศษ 4
มืออันเหี่ยวย่นจับมือลูกชายไม่ปล่อย ขณะทั้งคู่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นภายในบ้านขนาดใหญ่กลางเมือง ท่ามกลางแสงไฟสีส้มสองแม่ลูกต่างถ่ายความรู้สึกให้กัน ถึงอากาศข้างนอกจะหนาวเหน็บ แต่ทั้งคู่กลับรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด
“เห็นว่าบริษัทกำลังไปได้สวยใช่ไหมตาวิท”
“ครับ” วิทชธรยังคงเสียงสั่น เขาเป็นผู้ชายเลยแสดงออกไม่เก่งนัก
“เด็กๆ น่ารักมาก แกเลี้ยงลูกได้ดีจริงๆ แม่ภูมิใจในตัวแกนะ”
“ขอบคุณครับ”
“หิวไหม หรือจะไปนอนพักก่อนก็ได้ ไว้ค่อยคุยกันทีหลัง” วสุมนทอดเสียงอ่อนโยนถามลูกชาย ยกมือลูบใบหน้าคร้ามคมแผ่วเบา ราวกับกลัวเขาแตกสลาย ดวงตาของคนชราที่เคยหม่นเศร้าสิ้นหวัง กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง
“ผมอยากอยู่ตรงนี้มากกว่า”
วสุมนยิ้มพร้อมบีบมือลูกชาย ถึงวิทชธรไม่พูดว่าอยากอยู่ด้วย แต่แววตาของเขาสื่อความรู้สึกทั้งหมด ไม่ใช่แค่นางที่คิดถึงลูก ลูกก็คงคิดถึงนางเหมือนกัน
“แม่มีความสุขมาก
