เกิดมาร่าน 27
ทรงพลมาส่งลูกแพรถึงบ้านของกุ้งแล้วก็ขับรถกลับไปที่บ้านของตัวเอง ตอนนี้เริ่มที่จะค่ำแล้วลูกแพรจึงเดินไปปิดประตูหน้าต่างทุกบานในบ้านของกุ้งตามที่คุณป๋าได้สั่งเอาไว้
ร่างอวบอิ่มของลูกแพรเดินเข้าไปในห้องนอนของเพื่อนสาว ก่อนจะพบว่าเธอกำลังนอนร้องไห้อยู่ จึงถอนหายใจออกมาเบาๆ เพราะไม่รู้ว่าจะช่วยปลอบเพื่อนรักอย่างไรดี
พี่หมอกเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยของกุ้งซึ่งคบกันมาได้นานพอสมควร ยัยกุ้งจึงรู้สึกผูกพันแล้วก็รักมากเป็นธรรมดา เพราะว่าเมื่อก่อนเขาเอาใจใส่เธอในทุกๆ เรื่อง แต่พอเขาเริ่มทำตัวห่างเหินขึ้นเรื่อยๆ เธอจึงรู้สึกน้อยใจ และเริ่มงี่เง่ากับเขาบ้างตามประสาคนเคยได้รับการใส่ใจจากคนรัก
“กุ้ง...แกเป็นไงบ้างอะ...กินข้าวยัง ฉันห่อมาให้ด้วยนะ”
“ไม่หิวอะ...ขอบใจนะแก” กุ้งตอบด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง เพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักตลอดหลายวันที่ผ่านมา
“เฮ้อออ...แกกินข้าวกินปลาบ้างเหอะ นอ
