เกิดมาร่าน 35
ร่างเปลือยเปล่าของลูกแพรและทรงพลนอนกอดกันกลมในผ้าห่มสีขาวผืนใหญ่ ซึ่งบนเตียงผ่านมรสุมสวาทมาอย่างหนักหน่วงเมื่อคืน กว่าเด็กสาวจะได้นอนก็เกือบจะเช้าแล้ว ไม่รู้ว่าเขาไปอดอยากมาจากไหนถึงได้รุนแรงกับเธอนัก ไม่ยอมปล่อยให้พักเลยสักนาที
“อื้อออ...” ลูกแพรยกมือทั้งสองข้างบิดขี้เกียจไปมา ลืมตาตื่นขึ้นก็มองไปยังร่างหนาของคุณป๋าที่กำลังนอนซุกหน้าอกเธออยู่ ก่อนจะยิ้มขึ้นมาเบาๆ
คุณป๋ากลับมาแล้ว...
ฟอดดดดด
“แพรรักคุณป๋านะคะ”
แม้ว่าเมื่อคืนเธอกับเขาจะบอกรักกันตั้งหลายรอบ แต่เธอก็ยังอยากบอกเขาอีกรอบ เพื่อย้ำสิ่งที่อยู่ในใจว่าผู้ชายคนนี้คือคนที่เธอรัก และจะไม่ยอมเสียเขาไปเป็นครั้งที่สองเด็ดขาด
“...หิวไหมครับหนูแพร?” ทรงพลโดนคนตัวเล็กหอมแก้มอยู่นานก็ตื่นขึ้นมา แล้วกระชับร่างเล็กไว้แน่นพร้อมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้งเพราะว่าเมื่อคืนใช้พลังงานเยอะเกินไปหน่อย
“หิวแล้วค่ะ เราไปหาอะไรกินก
