เกิดมาร่าน 45
“ยัยกุ้ง เมื่อวานแกหายไปไหนมาเนี่ย ฉันหาแกไม่เจอเลย”
“ก็...ไปเดินเล่นแถวๆ น้ำตกนั่นแหละ” กุ้งตอบเสียงเรียบ แต่ว่าสายตากลับลุกลี้ลุกลนเหมือนกำลังปิดบังบางอย่าง ใบหน้าเรียวสวยขึ้นสีแดงจางๆ แต่มีหรือที่ลูกแพรจะจับสังเกตไม่ได้
“แกหายไปไหนมา เอาดีๆ”
เมื่อวานตอนที่เธอไปเล่นน้ำตกกับคุณป๋า กุ้งลงมาแค่แป๊บเดียวแล้วเธอก็ไม่เห็นเพื่อนรักอีกเลย พอกลับที่พักจึงพบว่าเพื่อนสาวรออยู่ในเต็นท์ข้างๆ ค่อยทำให้เธอรู้สึกโล่งใจขึ้นมาหน่อย
“ฉันก็เดินดูไปเรื่อยแหละ...แกมัวแต่สวีทกับคุณป๋าของแกจะไปรู้อะไร”
ได้ยินแบบนั้นลูกแพรถึงกับเถียงไม่ออกเมื่อเพื่อนงัดไม้ตายออกมา
ตอนนั้นเธอก็มัวแต่ยุ่งกับคุณป๋าจริงๆ นั่นแหละ เลยไม่กล้าเถียงอะไรอีก
“งื้ออออ ไม่งอนฉันน้า~ ก็คุณป๋าอะ-...”
“เอาเถอะๆ ฉันไม่ว่าอะไรแกหรอก ฉันเข้าใจ” เธอรู้ดีว่าลูกแพรกับน้าทรงพลเพิ่งจะคืนดีกันได้ไม่นาน เธอก็ไม่ได้อยากจะเข้าไปข
