“หมอหลวง ผิงถิงนางเป็นเช่นไรบ้าง” หวางเฟยทรงตรัสถามด้วยความเป็นกังวล
“ทูลหวางเฟย ใต้เท้ากงซุน คุณหนูมีอาการพักผ่อนน้อย กินไม่เต็มที ทำให้เป็นลมได้ ประกอบกับมีความเครียดสะสม จึงเป็นเช่นนี้ขอรับ ข้าจะให้ยาคุณหนูกินตอนเช้าเป็นเวลาสามวัน แล้วคุณหนูจะฟื้นตัวเป็นปกติ” หมอหลวงกล่าวเช่นนี้
“เมื่อไหร่นางจะฟื้น” ใต้เท้ากงซุนเอ่ยถาม
“ไม่เกินสามราตรีขอรับ” หมอหลวงกล่าวจบ ใต้เท้ากงซุนจึงมอบเงินให้หมอหลวงถุงหนึ่ง แล้วกล่าว
“เหลียนอันไปส่งหมอหลวงด้วย” กงซุนหม่าเอ่ยขึ้น
“ขอรับ” เหลียนอันจึงผายมือ หมอหลวงก้าวเดินออกจากบ้าน เหลียนอันจึงเดินตาม กงซุนหม่าถอนหายใจใบหน้าเป็นกังวลแล้วจึงเอ่ย
“ข้าอยู่กับนางทุกวัน แต่ไม่ได้เอะใจเลยว่า นางจะมีอาการเช่นนี้” กงซุนหม่าพูดแล้วมองไปยังผิงถิงที่นอนอยู่บนตั่งเตียง
“ฟู่จวิน ออกมาคุยกับข้า” หวางเฟยทรงตรัส แล้วทรงดำเนินออกมาด้านนอก ใต้เท้ากงซุนจึงก้าวย่างตามออกมา
“ฟู
