"จะอยู่ที่นี่ต่อ?" เสียงหวานทวนถาม รีบวางสัมภาระไว้เหมือนเดิม
"ใช่! ไม่มีนินกลับไปด้วยยังไงก็ตายอยู่ดี"
"แน่ใจ" คนท้องเดินย้อนมาหาพ่อของลูก กำลังนั่งกอดอกหน้าบึ้งน่ากลั่นแกล้งให้หายหมั่นเขี้ยว เลยยกนิ้วชี้เรียวสวยจิ้มลงท่อนแขนแกร่งหยอกล้อ
"แน่ใจ รู้ไหมเนี้ยว่าตายได้เลยนะ คนมันขาดไม่ได้ก็ต้องเข้าใจหน่อย" เขารีบเอียวลำตัวมาพิงระดับหน้าท้องนูน ไม่อยากจะจินตนาการตัวเองเลยถ้าได้เจอหน้าลูกแรกแล้ว จะติดหนึบราวกับเมียรักมากขนาดไหน
"นั่นพี่เปอร์จริงดิ?" คาเดนเอ่ยถาม ยังเดินมามองหน้าพี่ชายอย่างกับไม่เชื่อว่าเป็นคนที่เคยดุมากๆ แต่ไหงกลายเป็นลูกแมวหงอหง่อยอย่างนี้
"มึงไปเอาของออกจากกระเป๋าเลย ยังไงวันนี้ก็ต้องที่นี่ต่อ" เสียงเข้มบอก
"ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกค่ะ นินไปด้วยก็ได้แต่ถ้าหายดีแล้วขอนินกลับไปบ้านด้วยนะคะ" คนท้องย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อมองเข้าไปในสายตาคู่คม พบว่ากำลังสั่นไหวเหมือนจะร้องไห้จ
