ยามค่ำ_
ร่างอรชรนั่งกอดอกแน่น มองคนตัวสูงยังตามตอแยไม่เลิก หลังจากที่เธอเอ่ยไล่เขาสารพัด เพราะอยากมีเวลาส่วนตัวอยู่คนเดียว แต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมนั่งทำหน้าหงอยเฝ้าข้างเตียงไม่ห่าง
"ถ้าเป็นอย่างนี้ฉันจะยื่นคำขาดแล้วนะ!"
"จะยื่นอีกกี่คำฉันก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น!" แคสเปอร์ตึงเสียงเข้ม คงจะเห็นว่าเขายอมอ่อนข้อให้เลยข่มไม่มีหยุด
ร่างสูงเลยแสร้งยกขายาวนั่งไขว่ข้าง จ้องมองใบหน้าสวยน่าหมั่นเขี้ยว อยากจะเดินเข้าไปหอมสักฟอดใหญ่ให้ชื่นใจ
"งั้นนินไปเองก็ได้ค่ะ!"
"อ้าว!..อย่าทำอย่างนั้นสิเด็กดี รู้ไหมว่าคนท้องไม่ควรไปไหนบ่อยๆ นะ เธออาจเวียนหัวตอนไหนบ้างก็ไม่รู้" เขาแทบคว้าตัวเธอไม่ทันอยู่แล้ว เลยหลุดร้องเรียกเสียงหลง แม่คุณช่างเอาใจแต่หนักมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า
ร่างสูงเลยช้อนโอบเอาคนตัวเล็กขึ้นนั่งตักแกร่ง โอบกอดรัดแน่นสูดกลิ่นหอมละมุนบนกายสาวอย่างกับว่าเสพติดไปแล้ว
"งั้นคุณช่วยบอกหน่อยว่าจะอ
