แสงแดดแผดกล้าในยามเที่ยงวัน
เพ่ยซิ่วอิงตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดสามีและชายชู้ นางขยับกายออกจากอ้อมกอดพวกเขา แต่งกายให้เรียบร้อย นั่งลงจิบชามองสามบุรุษบนเตียงกว้าง
“รีบตื่นไปไหนซิ่วอิง” เว่ยถิงฟงงัวเงียตื่นขึ้น
“นอนให้พวกเรากอดอีกสักหน่อยเถิด” เชี่ยนหลงกวักมือเรียกนางไปนอนต่อ
“ยังกอดไม่อิ่มเลย” โจวเทียนเฉิงหยัดกายขึ้นพิงหัวเตียง
ซิ่วอิงปาดน้ำตาบนใบหน้า ยิ้มให้สามบุรุษผ่านม่านน้ำตาไหลเอ่อริน
“เจ้าร้องไห้รึ พวกเราทำอะไรให้เจ้าไม่พอใจหรือเปล่า” เจ้าเมืองคว้าเสื้อคลุมมาสวม เดินเข้าไปหาซิ่วอิง
“พี่ทำไม่ถูกใจเจ้าหรือ” โจวเทียนเฉิงตื่นเต็มตา คว้าเสื้อคลุมมาสวมลวก ๆ ปราดเข้ามานั่งชันเข่าต่อหน้านาง มือคว้ามือภรรยามากุมไว้
“น้องสาวร้องไห้ ข้าไม่สบายใจอย่างยิ่ง” เว่ยถิงฟงรีบสวมอาภรณ์ พี่ชายเดินเข้าหาน้องสาว ลูบผมนางอย่างรักใคร่
ซิ่วอิงยกมือขึ้นปาดน้ำตา ..คนช่างสังเกตอย่างเชี่ยนหลงสังเกตเห็นแหวนหยกป
