ซิ่วอิงฝึกวาดภาพอย่างขะมักเขม้นอยู่ที่ศาลาริมน้ำ อีกเพียงสองวันก็ถึงวันแข่งขันประชันศิลป์แห่งราชสำนัก ยามตวัดแปรงจุ่มสียู่เหยียนคราใดก็คิดถึงแต่ดวงตาสีมรกตอมฟ้า เพียงองค์ชายยิ้มอย่างอ่อนโยน กล่าวส่งเสริมให้กำลังใจ ซิ่วอิงรู้สึกใจเต้นแรงหัวใจพองฟู
นางไม่เคยรู้สึกถึงหัวใจร่าเริงจนยิ้มออกมาเต็มปาก จนได้พบกับคังซ่งซี
"เจ้าวาดภาพมาสามชั่วยามแล้ว ยังไม่พักอีกหรือ" เว่ยถิงฟงเดินมาหาน้องสาว
"ข้าเพียงอยากฝึกฝนให้มาก ไม่อยากทำให้ท่านอาจารย์ต้องผิดหวัง"
"คำก็อาจารย์ สองคำก็ท่านอาจารย์ เจ้าแน่ใจรึ...ว่าไม่ได้คิดอะไรกับองค์ชายสาม"
รองแม่ทัพมองผืนผ้าใบ ลายเส้นของน้องสาวทำเอาบุรุษผู้จับแต่ดาบฆ่าฟันถึงกับอึ้งค้าง ซิ่วอิงมีความสามารถในการวาดภาพเป็นอย่างมาก ภาพของนางดุจเห็นด้วยตาเนื้อ มันเหมือนกับที่ตาเห็นทุกสิ่งอัน นางวาดภาพดอกบัวได้งดงามเหลือเกิน
"หากข้าจะคิด แล้วมันเกี่ยวอันใดกับพี่ใหญ่" ดวงหน้างาม
