“ ต้องขอบคุณยัยเฟย์ค่ะ ฉันไม่รู้เรื่องพวกเครื่องดื่มหรอก ไม่ค่อยได้มาเที่ยว ”
“ ฮะ อะไรนะครับ ” เขาเองก็ไม่ได้ยินเพราะเสียงกระหึ่มดังเช่นเดียวกับเธอ เธอพูดซ้ำอีกครั้งแต่เขาก็ไม่ได้ยิน ดังนั้นเธอจึงจำต้องชะโงกไปใกล้ ๆ เช่นเดียวกับที่เขาทำกับเธอแล้วพูดอีกครั้ง เขาแบมือยักไหล่แล้วมุ่นคิ้ว เป็นสัญลักษณ์ว่ายังไม่ได้ยินอยู่ดี
แล้วจู่ ๆ เขาก็หมุนเก้าอี้ของเธอไปประจันหน้ากับเขา ท่อนขากำยำอ้ากว้างพลางเลื่อนเก้าอี้เธอเข้าไปอยู่กลางหว่างขาของเขา ก่อนที่เขาจะโน้มตัวและใบหน้าลงมาจนแทบประชิดกับใบหน้าของเธอ เอียงใบหน้าไปทางซ้ายแล้วรั้งต้นคอเธอเข้ามาจนแทบจะแนบใบหูขวาของเขาอยู่แล้ว เธอใช้ฝ่ามือยันหัวไหล่ของเขาเอาไว้อย่างตกใจ เขายิ้มก่อนก้มลงมาพูดที่ข้างใบหูของเธอ
“ ไม่ต้องตกใจ เราต้องคุยกันแบบนี้ ไม่งั้นไม่ได้ยินไม่รู้เรื่องแน่ ”
“ ถ้างั้นไม่เป็นไรค่ะ เราไม่ต้องคุยกันก็ได้ ” เธอพูดข้างหูของเขาบ้าง เข
