ใหญ่นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ระบายยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปากเมื่อหวนคิดถึงเรื่องราวในความทรงจำ
“ ผมเคยเจอจูนประมาณสองเดือนก่อนที่จะไปเจอพวกคุณที่ผับ ผมไปเดินซื้อของกินข้าวกับไอ้รุ่งที่ดิอิมเมรัล ผมเดินสวนกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ตรงสเปกมาก ก็เป็นธรรมดาที่เจอผู้หญิงสวยแล้วจะมองแต่เธอไม่ได้มองผมเพราะกำลังใจจดใจจ่อกับการคุยโทรศัพท์ จังหวะนั้นมีเด็กผู้ชายน่าจะสักเจ็ดแปดขวบประมาณสี่ห้าคนมันวิ่งไล่กันแล้วชนเธอจนกระเด็น โชคดีที่ผมรับไว้ได้ทัน เธอยกมือไหว้ขอบคุณผมแล้วก็เดินต่อไป ผมยืนอยู่ตรงนั้นมองตามจนคอแทบหัก ไอ้รุ่งมันเลยยุว่าถ้าชอบก็ตามไปขอเบอร์เลยดิ นั่นแหละ ผมทั้งคู่ก็เลยเดินตามเธอไป
เธอเดินเข้าร้านอาหารเกาหลีร้านหนึ่ง ผมกับไอ้รุ่งก็ตามไปเลยแล้วนั่งโต๊ะที่ติดกับเธอโดยหันหลังให้กัน มีแค่พาร์ติชันกระจกกั้นเล็ก ๆ
ผมนั่งรอดูท่าทีก่อน ยังไม่กล้าเข้าไปขอคอนแท็ก รอดูก่อนว่าเธอนัดใครไว้ อีกอย่างนั่งอยู่ใกล้กั
