กว่าจะกลับถึงคอนโดมิเนียม จัดการธุระส่วนตัวเสร็จก็เป็นเวลาห้าทุ่มครึ่ง
มิถุนาหยิบโทรศัพท์มือถือมากดส่งข้อความตอบกลับพี่บดินทร์ที่ส่งมาบอกหลับฝันดีตั้งแต่ตอนสามทุ่มสี่สิบนาทีและบอกว่าวันนี้เขายุ่งวุ่นวายเวรตะไลห่าเหวอย่างไร เธอทำเพียงอ่านผ่าน ๆ ไม่รู้ว่ายุ่งจริงหรือยุ่งหลอก เธอเลิกสนใจเขานานแล้ว
แต่อีกคนที่ส่งข้อความหาเธอตั้งแต่ทุ่มเศษ บอกเธอว่าถึงบ้านให้บอกด้วยนะครับ คิดถึง ห่วงใย แล้วเขาก็เงียบหายไปเลย
เธอทบทวนเรื่องที่ได้ยินมาวันนี้ มือไม้ก็พลันสั่นเทาไปหมด ชั่งใจว่าจะถามเขาออกไปตรง ๆ เลยดีหรือไม่แต่คำตอบคือไม่ควร
ใครจะยอมรับในสิ่งที่ตัวเองกระทำผิดออกมาซึ่ง ๆ หน้าวะ โง่ไปได้ยัยจูน
คิดไปคิดมาที่จริงแล้วใหญ่เองก็มีสิทธิ์ที่จะคบหากับใครก็ได้ทั้งนั้นเพราะตัวเธอเองก็ไม่ได้ให้สถานะ เขาเป็นแค่คนในความลับ เธอถึงกับเคยบอกเขาตอนที่เริ่มความสัมพันธ์แบบนี้แรก ๆ ด้วยซ้ำว่าหากเขามีใครที่ถูกใจ
