ตัดกลับมาที่น้ำอิงและเตอร์ ทั้งสองคนนั่งคุยกันอย่างออกรสในคาเฟ่บรรยากาศดี มีบางจังหวะเตอร์ตักขนมมาป้อนใส่ปากน้ำอิง ซึ่งเธอก็อ้าปากรับแต่โดยดี พอหันมองเวลาก็ใกล้ที่น้ำอิงจะต้องกลับแล้ว
“ป่ะเตอร์ เดี๋ยวพี่ขับไปส่งที่หน้าสวน พี่ต้องกลับแล้ว”
“ว้า อยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอครับ”
“อย่างอแงโตแล้วนะเรา งั้นวันหลังพี่ไม่มาด้วยแล้วนะ”
“โอเคๆ ครับ กลับก็กลับ”เตอร์ทำหน้าเสียดาย แต่ก็กลัวว่าน้ำอิงจะไม่ยอมรับนัดเขาอีก
น้ำอิงขับรถมาจอดที่เดิม พอมาถึงเต้ก็เริ่มอิดออด
“พี่อิงอยู่ต่ออีกนิดสิครับ ยังไม่ถึงเวลาเลย อีกตั้งครึ่งชั่วโมง” เต้ไม่พูดเปล่าแต่เอามือตัวเองไปจับมือน้ำอิงเอาไว้หลวมๆ เล่นเอาน้ำอิงทำตัวไม่ถูก
“อะไรเนี่ย งอแงเป็นเด็กไปได้”
“นะคร้าบ ขอเวลาผมอีกนิด เมื่อไหร่จะได้เจอกันก็ไม่รู้”
“แป๊บเดียวนะ เห้อ ขี้อ้อนจริงนะเรา ก็ได้ๆ ปล่อยมือได้แล้ว”
“ไม่ปล่อย มือพี่อิงนุ่มดี”
“เตอร์ พี่บอกแล้
