มิวแทบจะเบะปากใส่คนที่พึ่งพูดออกมาด้วยความมั่นใจว่าตัวเองเป็นผู้ชายที่หวงเนื้อหวงตัว ซึ่งเท่าที่เธอทราบวีรกรรมของภาวินทร์มามันไม่ใช่อย่างที่เขาพูดเลยสักนิด
“ทำไมทำหน้าเหมือนไม่เชื่อกันแบบนั้นล่ะ”
“ก็มันมีตรงไหนน่าเชื่อบ้าง”
“อ้าวยัยลูกแกะน้อย นี่มานี่เลยไม่เชื่อได้ยังไง”
“โอ๊ย! ปล่อยนะพี่วินทร์”
เขาดึงเธอเข้ามาและปลุกปล้ำอยู่บนเตียงก่อนจะใช้ขาเกี่ยวเอวเธอเอาไว้ไม้ให้หนี
“บอกมาว่าเชื่อ”
“แต่มันฝืนใจนี่คะ”
“ไม่งั้นจะกินอีกรอบนะ”
“เอ๊ะ แต่ว่า…”
“แล้วทำไมถึงไม่เชื่อล่ะ เพราะข่าวลือในมหาลัยงั้นเหรอ หรือเพราะว่าพวกเพื่อนพี่ที่มันชอบแซวมิวตั้งแต่ปีหนึ่ง จนแค้นฝังใจและมองว่าพวกพี่เป็นพวกราชาปีศาจเหมือนที่คนอื่นพูดกัน”
“พี่วินทร์รู้ด้วยเหรอคะ”
“ต้องรู้อยู่แล้ว แต่ก็แปลกนะที่ใคร ๆ ก็ต่างอยากเข้าหาปีศาจอย่างพวกพี่”
“หึ”
“ทำเสียงแบบนั้นทำไม อยากจะโดนเหรอ”
“เปล่าสักหน่อยก็แค่ขำนิดหน่อยว่
