ตอนที่ 5 ผมไม่กลับคนเดียวแน่
1593 คำ
วันถัดมา Q-Bar
วันนี้ภาวินทร์ตั้งใจจะมาที่นี่เพื่อจะมองหน้าบาร์เทนเดอร์สาวอีกครั้งเพื่อความแน่ใจกับสิ่งที่เขาเห็นเมื่อคืนนี้ หากว่าเธอคือลักษิการุ่นน้องสาวแว่นตัวแสบที่เขารู้จัก คราวนี้ก็ถึงเวลาที่เขาจะแก้แค้นเธอแล้ว
“ดราย์ มาร์ตินี่”
“ค่ะ”
มิวหันไปมองแขกที่มักจะมาประจำในช่วงนี้ ตอนนี้เธอลดความกลัวเขาลงไปมากแล้ว เพราะดูเหมือนว่าภาวินทร์จะไม่ได้ใส่ใจเธอและมาที่นี่เพื่อท่องราตรีเพียงอย่างเดียว เรเน่ชงตามสูตรและส่งเครื่องดื่มที่เขาสั่งประจำให้เขา
“ขอบใจนะสำหรับเครื่องดื่มแก้แฮงค์เมื่อวาน”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณสำหรับทิปด้วยค่ะคุณผู้ชาย”
“ไม่เป็นไรเพราะผมจะเอาคืนมากกว่าทิปแน่…เรเน่”
เธอหันไปยิ้มให้เขา รอยยิ้มของเธอทำให้เขามั่นใจว่าเธอคือ “ยัยลูกแกะน้อย” ที่เขาเจอในห้องสมุดครั้งก่อนตอนที่เพื่อนของเขาไปยืมหนังสือ นึกไม่ถึงเลยว่าเวลาที่เธอแต่งตัวเซ็กซี่และหมุนแก้วชงของบาร์เทนเดอร์พร้อมลีลาการหมุนผสมเครื่องดื่มทำให้เขาตื่นตาตื่นใจทุกครั้งจนละสายตาไม่ได้
เครื่องดื่มน้ำเมาแก้วต่อแก้วที่เธอชงส่งต่อให้สาว ๆ ออกไปเสิร์ฟให้ลูกค้าทำให้เขาเผลอมองอย่างลืมตัว มารู้ตัวอีกทีก็ชอบมองเธอชงเมนูต่าง ๆ อย่างตั้งใจ
‘เก่งหลายอย่างเลยนี่นา ให้ตายสิภาวินทร์ มึงมาเพื่อแก้แค้นที่เธอทำมึงขายหน้านะโว้ยอย่าไขว้เขวสิวะ’
ภาวินทร์ครุ่นคิดในใจก่อนจะหันไปสั่งเครื่องดื่มอีกแก้ว เธอหันมามองหน้าเขาที่เริ่มตาเยิ้มเพราะคิดว่าเขาเมาแล้วหลังจากดื่มแก้วที่สามไป ดังนั้นวันนี้เธอจึงเสิร์ฟมะนาวโรยเกลือให้เขาเพิ่มอีกหนึ่งจาน
“หวังว่าคุณคงจะไม่ขับรถกลับเองหรอกนะคะเพราะมันผิดกฎหมาย”
“แน่นอน และผมคิดว่าจะไม่กลับบ้านคนเดียวด้วย”
“ปกติคุณผู้ชายก็ไม่ค่อยกลับบ้านคนเดียวอยู่แล้วนี่คะ”
“เรเน่ บลูมากาเรเน่สาม”
“ได้เลย”
นี่แหละไม่ผิดแน่ แม้ว่าจะเป็นบาร์เทนเดอร์บริการนักดื่มยามค่ำคืนแต่ความหยิ่งยโสและคำพูดเหน็บแนมพวกนี้เป็นเหมือนนิสัยเฉพาะตัวของเธอไปแล้วโดยที่เธอก็ไม่ทันได้รู้ตัว ภาวินทร์นั่งมองนาฬิกาสุดหรูก่อนจะมองไปที่บาร์เทนเดอร์สาวที่กำลังสนุกกับการโยนแก้วชงเพื่อผสมเครื่องดื่มให้ลูกค้า
“หึ เดี๋ยวก็รู้ยัยลูกแกะน้อย”
เขาเดินออกมาจากร้านก่อนเวลาเลิกงานของเธอ เมื่อเห็นว่ามิวเดินออกมาแล้วเขาจึงได้เดินตามเธอไปด้านหลัง ลักษิกาพยายามมองหารถที่จะกลับบ้านแต่โชคร้ายที่วันนี้เป็นวันเสาร์ นักท่องราตรีจึงได้มีมากจนรถไม่พอก่อนที่จะมีบางคนมาสะกิดเธอ มิวหันไปและต้องตกใจแต่ว่าวันนี้เธอไม่ได้ลบเครื่องสำอางออกเพราะเป็นวันเสาร์
“สวัสดีเรเน่”
“คุณ!!”
“ใช่ ผมเอง จะให้ผมเรียกคุณว่าเรเน่… หรือว่า "น้องมิว" ดีล่ะ"
มิวนิ่งไปเมื่อเขาเดินเข้ามากระซิบที่ข้างหู ที่แท้เขาก็รู้แล้วว่าเป็นเธอแต่ว่าเขามาคนเดียว เธอหันไปมองรอบ ๆ ก็ไม่มีทางให้หนีเพราะเขามองเธออย่างผู้ชนะ
“มองอะไรที่นี่ตอนนี้นอกจากพี่ไม่มีใครอยู่ ทางที่ดีเรามาคุยกันหน่อยไหมว่าจากนี้จะเอายังไงต่อ”
“คุณ… คุณผู้ชายคุณจำคนผิดแล้วฉันไม่ใช่… ไม่ใช่”
“งั้นเหรอ โอ้ ถ้างั้นผมก็มองคนผิดสินะที่มาเรียกรถกลับบ้านที่นี่ทุกคืนวันศุกร์ เสาร์เพื่อจะกลับไปที่หอพักหน้ามหาลัย อีกอย่างนะ ผมยังรู้มาอีกว่าคุณอยู่หอพักเดียวกับน้องสาวเพื่อนผม ถูกต้อง น้องของไอ้ภัทรก็อยู่ที่เดียวกับคุณ เธอบอกว่าคุณกลับหอดึก ๆ ทุกศุกร์ เสาร์ แล้วผมก็คงเข้าใจผิดที่…รอยยิ้มของคุณบังเอิญเหมือนกับยัยลูกแกะน้อยคนนั้น”
“คุณ!! นี่คุณกำลังล่วงละเมิด..อ๊ะ”
เธอถอยจนเกือบจะล้ม เขาดึงเธอเข้ามากอดเอาไว้ได้ กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ชงด้วยมือเธอที่ตัวเขาทำให้ใจของมิวสั่นเล็กน้อย แต่ก็ยอมรับว่าพอมองใกล้ ๆ แบบนี้ ภาวินทร์ก็หล่อจนเธอใจเต้นแรง
“ปล่อยนะ”
“คุยกันก่อนสิ”
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับลูกค้า”
“ผมออกมานอกร้านแล้ว อีกอย่างคุณก็เลิกงานแล้วตอนนี้ไม่ใช่เรเน่กับลูกค้า แต่เป็นพี่วินทร์กับน้องมิวต่างหาก”
“ปล่อยนะไม่งั้นฉันจะ…”
“จะอะไร”
“ฉันจะจูบคุณ”
ภาวินทร์ตาแข็งใส่เธอทันที แม้ว่าจะดันตัวเธอออกไปนิดหน่อยแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยและดึงแขนเธอเดินตามเขามาที่รถที่จอดรออยู่ในที่จอด
“ปล่อยนะ พี่ภาวินทร์ปล่อยนะ!!”
เขาหันมามองหน้าเธอที่มองเขาอย่างโมโหที่ถูกลากมาถึงที่ลานจอด เดิมทีเขาก็ไม่อยากจะทำอะไรเธอหรอกแต่ใครบอกให้เธอเอาแต่หนีล่ะ
“ยอมรับแล้วเหรอน้องมิว”
“พอทีจะแกล้งไปถึงไหน เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันพี่ต้องการอะไร”
“ไปคุยกัน”
“ไม่!! ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ โอ๊ย เจ็บนะปล่อยมือนะพี่วินทร์”
“ได้ข่าวว่าเด็กทุนห้ามทำงานกลางคืนไม่ใช่เหรอ ถ้าเรื่องนี้หลุดออกไปพี่อยากรู้นักว่ามิวจะทำยังไง”
มิวนิ่งไปเมื่อเขารู้แม้กระทั่งเรื่องที่เธอต้องใช้ทุนการศึกษาของมหาลัยในการเรียน อีกอย่างเธอที่เป็นทั้งนักศึกษาที่มีคะแนนดีและไม่เคยทำเรื่องเสียหาย แต่หากทางมหาลัยรู้ว่าเธอทำงานกลางคืนแบบนี้ซึ่งเป็นข้อห้ามในการรับทุนการศึกษา เธออาจจะต้องถูกตัดสิทธิ์ในการรับเงินทุนการศึกษา
“นิ่งแบบนี้ยอมฟังแล้วใช่ไหม ขึ้นรถแล้วหาที่คุยกัน”
“ไม่ ฉัน…ไม่ไป นี่คุณกำลังจะพาฉันไปไหนคุณ… กำลังจะแก้แค้นที่ฉันด่าคุณไป”
“ก็รู้นี่ว่าทำอะไรไว้แต่เธอต้องรู้อีกอย่าง คนอย่างภาวินทร์ไม่ยอมโดนด่าฟรี ขึ้นรถ”
มิวจำใจเดินขึ้นรถของเขา แม้ว่าภาวินทร์จะไม่เมาแต่เขาก็ดื่มเครื่องดื่มที่ค่อนข้างแรง แต่คนอย่างภาวินทร์ก็รู้ตัวดีว่าเวลาไหนควรดื่มเท่าไหร่
คอนโดภาวินทร์
“เข้าไปสิ”
“ทำไมต้องมาที่นี่”
“เข้าไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน”
เธอเดินนำเขาเข้าไป ภาวินทร์เปิดไฟในห้องเมื่อทั้งคู่เดินเข้าไปแล้วมิวจึงได้เดินไปที่ห้องรับแขก ภาวินทร์ที่เดินมาเปิดตู้เย็นเพื่อรินน้ำยื่นให้เธอแต่มิวมองอย่างระแวง
“น้ำเปล่า ผมไม่ใส่ยาให้คุณดื่มหรอกไม่ต้องห่วง เพราะผมก็จะดื่มเหมือนกัน”
เธอแค่รับไว้แต่ก็ไม่กล้าดื่มอะไรที่รับจากเขา มิวไม่เคยกลัวใครเท่าเขามาก่อน แต่ตอนนี้เธอกลับเดินเข้ามาในกรงเล็บของเขาเองโดยไม่รู้ตัวทั้ง ๆ ที่คิดว่าระวังตัวอย่างดีแล้วแต่กลับไม่พ้นสายตาของ “เจ้าชายปีศาจ” อย่างภาวินทร์
“ไม่จิบหน่อยเหรอ เก่งนะทนได้ด้วย ต้องอยู่กับเหล้าครึ่งค่อนคืนผู้จัดการเธอใจร้ายจังนะ”
“พี่วินทร์มีอะไรก็รีบพูดมาเถอะค่ะฉันจะได้รีบกลับ”
“จะรีบไปไหนล่ะ ไหน ๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้วน่าจะต้องคุยกันยาวนะน้องมิว”
“แต่มิวไม่มีอะไรจะคุย ในเมื่อพี่รู้แล้วว่ามิวทำงานที่นี่ดังนั้น…”
“เด็กทุนอย่างลูกแกะน้อย กำลังจะขอร้องปีศาจเหรอรู้หรือเปล่าว่าค่าแลกเปลี่ยนมันมีราคาสูง”
“ฉัน… ฉันยอมได้หมดยกเว้น... เรื่องที่ไม่สมควร”
ภาวินทร์หันไปมองหน้ามิวที่นั่งอยู่ที่โซฟา เขาเดินมานั่งข้าง ๆ ก่อนจะหันมามองหน้าเธออีกครั้ง เวลาที่เธอแต่งหน้าแบบนี้ก็ดูสวยไปอีกแบบ เขาชอบที่เธอไม่ต้องสวมแว่นตาหนา ๆ นั่นแต่ตอนนี้สิ่งที่กวนใจเขาอยู่ก็คือหน้าอกอวบที่สวมชุดรัด ๆ นั่นต่างหากที่ทำให้เขารู้สึกคอแห้งตั้งแต่พาเธอขึ้นรถมาถึงคอนโด
“แย่จังเลยนะ เพราะว่าพี่เองก็ไม่ได้อยากจะทำข้อตกลงที่ไม่ได้ประโยชน์ อีกอย่างเรื่องนี้หากว่าพูดออกไปชื่อเสียงของนักศึกษาระดับท็อปของคณะแล้วก็ทุนการศึกษา”
“ขอร้องล่ะค่ะ จะให้มิวทำอะไร ช่วยงานหรือทำรายงานหรือ… อะไรก็ได้แต่ขอเรื่องเดียว อย่าพูดเรื่องนี้กับคนอื่น”
“ทุกอย่างได้จริง ๆ เหรอ เธอพูดออกมาเองนะมิว”
- ผู้เขียน
