8. คิดว่าคนเดียว
1051 คำ
ตึก! ตึก! ตึก!
ร่างบางวิ่งวนรอบตึกวิศวะอยู่หลายครั้ง เธอต้องตามหาพี่รหัสให้เจอก่อนครบกำหนด ไม่อย่างงั้นจะโดนลงโทษหนักตามกติกา
"พี่ภาม! พี่ภามอยู่ในห้องนี้ไหม?" เสียงหวานตะโกนเรียก ยอมอ่อนกิริยาลงเล็กน้อยเพื่อให้กิจกรรมวันนี้ผ่านไปก่อน
"ไอภามเหรอ? มันชอบอยู่ใต้ต้นไม้นะ" มีรุ่นพี่คนนึงตะโกนบอก เพราะตอนนี้เขาก็กำลังรอน้องรหัสอยู่เหมือนกัน
"ใต้ต้นไม้?....แล้วต้นไหนคะ ที่นี่มีเป็นร้อยเลยนะ"
"ข้างสนามบอลมันแหละ ต้นไหนก็ต้นนั้นต้องพยามหน่อยนะน้อง!"
"ส่อแววนิสัยเหมือนกันซะแล้ว" บัวบ่นพึมพำ เมื่อกี้เธอเพิ่งวิ่งมาจากสนาม หรือเขาเพิ่งจะเดินไปเหมือนกัน
ข้อมือเล็กยกดูนาฬิกาลายการ์ตูน มันเหลือแค่สิบนาทีเท่านั้น เธอต้องหารุ่นพี่ใจร้ายคนนี้ให้ได้
ตึก! ตึก! ตึก!
"ไปอยู่ตรงไหนน่ะ?" แต่แล้วเธอก็วิ่งมาไม่เจอเขา พบเพียงเก้าอี้หินอ่อนใต้ไม้ใหญ่ มันจะมีแค่ตรงนี้ที่มีร่มเงาจุดเดียว
"......" ร่างบางหันไปหันมา สายตาดันไปสะดุดเข้ากับโกลฟุตบอล ร่างสูงโปร่งยืนพิงอยู่เหมือนรอเวลา
"พี่ภามคะ...มาอยู่ตรงนี้นี่เอง เป็นพี่รหัสของบัวด้วยเหรอเนี้ย" น้ำเสียงหวานรอบหลายปี บรรจงฉีกยิ้มจนเรียวปากบางแทบจะเกร็ง
"หมายถึงอะไร?"
"ก็ในคำใบ้ไงคะ พี่ที่ดุสุดในรุ่นเป็นหัวหน้าทุกอย่าง ก็ต้องเป็นพี่ภามไหมคะ"
"พูดแบบปกติเถอะ ฉันไม่ชอบคนเสแสร้ง"
"มันเหลือเวลาแค่สามนาทีแล้วนะ ช่วยเซ็นต์ชื่อให้ก่อนเถอะ" เธอเลยล้วงเอากระดาษคำใบนั้นยื่นให้อีกฝ่าย ป่านนี้เพื่อนสาวคงนำไปส่งเรียบร้อยแล้ว
"แล้วถ้าไม่?"
"อะไรคือไม่ ฉันก็ทำตามกติกาแล้วไง?"
"บอลของฉันอยู่ไหน?" เสียงเข้มถามราบเรียบ ใช้ปากการาคาแพงในมือเคาะประตูโกลฟุตบอล
"บ้านน้องบัวคนนี้เองค่ะ แต่เซ็นต์มาก่อนนะคะ เดี๋ยวจะรีบเอามาคืนเลยดีไหมคะพี่ภาม" บัวพูดเสียงหวานอีกรอบ รีบย่อตัวสงบเสงี่ยมจะเดินไปใกล้ร่างสูง
"แน่ใจ?"
"คนอย่างบัวพูดคำไหนคำนั้นค่ะ ไม่มีคืนคำเด็ดขาด"
"ได้ เอามาสิฉันจะเซ็นต์ให้" ข้อมือใหญ่ยกดูนาฬิกา ก่อนจะกระตุกยิ้มขึ้นมีเลศนัย
"น่ารักที่สุดเลยค่ะพี่สุดหล่อ" สองมือบางจับกระดาษให้ภามลงลายเซ็นต์ แล้วรีบก้มพยักหน้าขอบคุณ วิ่งไปยังจุดจัดกิจกรรม
"มาอะไรป่านนี้ยัยซื่อบื้อ!!!" ต้นกล้ารับตำหนิน้องสาว ใช้ไม้เรียวในมือชี้ไปยังนาฬิกาเรือนใหญ่ ขนาดของเข็มยาวเลยกำหนดไปถึงห้านาที
"ก็ตอนเมื่อกี้ที่ประกาศให้เวลาสิบห้านาทีไม่ใช่เหรอ? นี่นาฬิกาบัวยัง...." น้ำเสียงหวานหายไปในลำคอกระทันหัน นาฬิกาข้อมือเธอมันเดินผิดเวลาตั้งแต่เมื่อไหร่ มือบางรีบเคาะเรียกเผื่อว่ามันจะเดินต่อ จะได้หาข้ออ้างความผิดพลาด
"กฏก็ต้องเป็นกฏ ใครไม่เคารพกติกาก็อยู่ร่วมกับคนในสังคมไม่ได้! ทราบ!!!" ภามเดินมาพูดเสียงดังกึกก้อง มีแค่บัวคนเดียวมาทีหลังช้าสุด
"แล้วทำไมนายถึงไม่บอก! เมื่อกี้นายก็ดูนาฬิกาอยู่!!!" ความโมโหเกิดขึ้นหลายเท่าตัว จ้องหน้าหล่อเหลาเขม็งท่ามกลางบรรยากาศของทุกคนรวมกัน
"ไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องอธิบายใคร!"
"ไอเลขสิบสอง!!!" ร่างบางเตรียมจะพุ่งไปเอาเรื่องให้หายโมโห ถูกพี่ชายดึงห้ามไว้ก่อน แม้ไม่รู้ว่าทำไมทั้งคู่ต้องจ้องจะทะเลาะกันไม่หยุด
"บทลงโทษของคนมาช้าก็คือ ไปกวาดลานเกียร์รอบตึกเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ ทราบ!" รุ่นพี่คนนึงพูดผ่านไมค์ กะจะให้ลดความขัดแย้งลงได้บ้าง
"แล้วพี่รหัสล่ะคะ มาช้าพร้อมกับรุ่นน้องเลยนะ จะไม่โชว์ศักยภาพหน่อยเหรอ?" บัวชูมือขึ้นถาม เรียกเสียงฮือรอบด้านที่ไม่มีใครคิดว่าจะมีต่อต้านกับพี่เฮดว้าก
"เอาไงดีว่ะ?" ทิวเขาสะกิดเพื่อนรัก
"บัว...เราว่าเรื่องแค่นี้เอง เดี๋ยวพวกเราทั้งหมดไปช่วยกวาดดีไหม ในเมื่อเพื่อนมาช้าเราก็ช้าทั้งหมด" ครีมรีบพยักหน้าพร้อมเพื่อนรุ่นเดียวกัน หลังคุยระหว่างรอจนสนิทรู้จักกันหมดแล้ว
"ว่าไงคะพี่รหัส?" บัวเน้นเสียงเย้ยหยัน
"ได้ ไม่มีปัญหา ใครทำผิดกติกาก็ต้องยอมรับอยู่แล้ว" หัวไหล่ยักขึ้นลง ทำดวงใจเล็กหวาดหวั่นแทน
"ไหนๆ กิจกรรมวันนี้ก็เสร็จกันแล้วนะทุกคน หากใครมีอะไรสงสัยให้ติดต่อถามพี่รหัสได้เลย"
"เอาสิ เป็นรุ่นพี่ก็แนะนำรุ่นน้องเลย จะให้กวาดตรงไหนก็ว่ามา" หน้าสวยเอียงใส่คนตัวสูงกว่า ส่งสัญญาณไม่ให้พี่ชายกังวลกลัวจะมีเรื่อง เพราะครั้งนึงสมัยเด็กเธอโดนรังแก ก็จัดการคนพวกนั้นเสียเองจนไม่มีใครกล้า
"ตามมา" เสียงเข้มบอกราบเรียบ โยนกระดาษรายชื่อให้เพื่อนรับผิดชอบหน้าที่ต่อ
"จะเวรกรรมอะไรหนักหนาเนี้ย ได้มาคู่กับใครไม่คู่ แล้วถ้าฉันอยากเปลี่ยนพี่รหัสล่ะทำได้ไหม?" ร่างบางเอ่ยถามตามหลัง รีบก้าวเท้าเล็กให้ทันคนขายาวกาว ทำเธอแทบจะวิ่งตามอยู่แล้ว
"คิดว่ามีแค่เธอคนเดียวหรือไง?"
"พูดอย่างนี้ถ้าไม่หล่อไม่ให้อภัยนะเนี้ย แต่วันนี้จะจำขึ้นใจเลย" สองแขนเล็กยกกอดอก มองดูตราคณะหลังเสื้อช็อปสีแดง มันคือเป้าหมายว่าเธอต้องได้ครอบครองแบบพี่ชาย
"อย่าสะดุดล้มล่ะ ที่นี่ไม่มีห้องพยาบาล" ภามเอ่ยเตือนโยนไม้กวาดด้ามยาวให้ทางบัว ทำเธอต้องรีบมารับให้ทัน ส่วนตัวเขาเองไปยืนดูตรงมุมนึง ใช้นิ้วชี้ยาวเคาะลงต้นไม้นับเวลา
"บอลที่ว่าน่ะไม่คืนนะ เหนื่อยไปหน่อยเลยลืมที่เก็บแล้ว"
..................................
- ผู้เขียน
