พี่ดินใช้เวลาปลอบฉันนานนับชั่วโมงกว่าที่ฉันจะหยุดร้องไห้ แต่ถึงอย่างนั้นความรู้สึกจุกแน่นภายในอกก็ยังไม่เลือนหายไปไหน เรื่องที่ฉันไม่ได้เป็นลูกแท้ๆ ของแม่ นึกถึงทีไรขอบตามันก็ร้อนผ่าวและเปียกชื้นขึ้นมาทุกที
"กอบัว ตอนนี้คุณควรหยุดร้องไห้ได้แล้ว ห่วงตัวเองกับลูกก่อน"
ฉันพยักหน้าตอบพี่ดิน ซึ่งก็จริงอย่างที่เขาพูด ตอนนี้สิ่งที่ฉันควรห่วงมากที่สุดก็คือลูก หากฉันมัวแต่เศร้าลูกก็จะพลอยแย่ตามไปด้วย ถึงจะพูดแบบนั้นแต่พอเอาเข้าจริงๆ มันก็ทำยากอยู่เหมือนกัน
"หิวไหม เดี๋ยวผมพาไปหาอะไรกิน"
"พี่ดินยังทำงานไม่เสร็จไม่ใช่เหรอ บัวรอได้ค่ะ"
พี่ดินเอาเลื่อนมือขึ้นมาลูบหัวฉันเบาๆ
"ดูสิ ร้องไห้ตาบวมเป่งเลย"
"บัวจะพยายามไม่ร้องนะคะ" ฉันฝืนยิ้มจางๆ ให้พี่ดิน
"งั้นเดี๋ยวผมทำงานเสร็จ ผมจะพาคุณพาหาอะไรอร่อยๆ กินนะ อย่าคิดมากเลย คุณไม่ได้ทำผิดอะไร"
คำพูดของพี่ดินทำให้ฉันเริ่มรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ฉัน
