4 หว่านพืชหวังผล
1627 คำ
อันดาเดินเข้ามาภายในห้องนอน ที่เจ้าของอนุญาตให้เธอเข้ามาพักที่นี่ ทุกอย่างดูหรูหราและราคาแพงไปหมด จนเธอรู้สึกเกรงใจ แทบไม่กล้าหยิบจับอะไรเลย
เขาดีกับเธอมาก จนไม่รู้เลยว่าจะตอบแทนบุญคุณยังไง แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาจะให้เธออยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหน
ด้านหมอหนุ่ม ที่เห็นแบบนี้ก็รู้สึกพึงพอใจมาก เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมถึงอยากให้อภิสิทธิ์กับเธอมากขนาดนี้ ทั้งที่ชีวิตของเขามีผู้หญิงตั้งเยอะตั้งแยะ แต่ก็ไม่เคยให้ความสำคัญกับใคร ถึงขั้นช่วยเหลือแล้วพามาอยู่ด้วยแบบนี้
เมื่อจัดของที่มีติดตัวมาเพียงเล็กน้อยเสร็จแล้ว อันดาที่ไม่ค่อยอยู่นิ่งได้ ก็ออกมาหาดูอะไรในครัว เผื่อจะทำกับข้าวไว้ให้ผู้มีพระคุณกินได้
“มีแต่เครื่องดื่ม?” เธอก็พึมพำพร้อมกับถอนหายใจ สงสัยเขาไม่เคยทำกับข้าวแน่เลย และเธอที่ชอบทำอาหารเป็นชีวิตจิตใจ ก็รู้สึกเสียดายขึ้นมา ยิ่งเห็นห้องครัวที่ครบครันแบบนี้ ยิ่งรู้สึกอยากทำอาหารมากขึ้นไปอีก
“หาอะไร” หมอหนุ่มที่เดินออกมาพอดี ก็ต้องแปลกใจที่เห็นคนตัวบาง กำลังห้วนอยู่กับตู้เย็นในครัวของเขา
“เอ่อ...หนูว่าจะทำกับข้าวให้คุณกินค่ะ แต่ดูแล้วไม่มีอะไรเลย”
“ไม่ต้องทำให้เสียเวลาหรอก เธออยากกินอะไร ตรงนั้นมีเมนูอาหาร กับร้านอาหารและเบอร์โทร เธอสามารถสั่งมากินได้เลยนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูนึกว่ามีของอะไรพอทำได้ ก็เลยว่าจะทำให้คุณกิน” ความจริงเธอก็บังเอิญเห็นก่อนหน้านี้แล้ว ตกใจมากกับราคาอาหาร หนึ่งอย่างเธอสามารถกินได้เป็นสัปดาห์เลย ทุกอย่างดูแพงมากจนเอื้อมไม่ถึง
“ไม่มีหรอก ห้องนี้ไม่เคยมีของสด จะกินอะไรก็สั่งอย่างเดียว แต่เธอก็ยังไม่ได้กินอะไรไม่ใช่เหรอวันนี้”
“เอ่อ...ค่ะ” ก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ จนตอนนี้ก็รู้สึกหิวขึ้นมาแล้ว ถ้ามีบะหมี่สำเร็จรูปสักห่อก็คงดี แต่ดูแล้วไม่มีอะไรเลย
“ลองดูเมนู แล้วสั่งสิ เธออยากกินอะไร”
“เอ่อ... ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ เดี๋ยวหนูลงไปดูข้างล่าง เห็นร้านสะดวกซื้ออยู่” อันดาพูดอย่างเกรงใจ แค่เขาให้เธอมาอยู่ด้วย มันก็มากมายแล้ว ถ้าจะสั่งของกินมากินตามอำเภอใจอีก แบบนี้ก็คงไม่ไหว
“จะลงไปให้เสียเวลาทำไม ในเมื่อทุกอย่างก็สั่งได้ หรือเธอเกรงใจ?” เขาก็มองใบหน้าสวยอย่างไม่เข้าใจ ปกติผู้หญิงทุกคนในชีวิตเขา มีแต่คนเรียกร้องจะเอานั่นเอานี่ทั้งนั้น แต่กับเธอแค่หิว ยังไม่สั่งกล้าอะไรมากินเลย
“เอ่อค่ะ หนูดูเมนูแล้ว ราคามันแพงมาก ปกติถ้าอยู่บ้านหนูราคานี้ ซื้อกับข้าวกินได้เป็นอาทิตย์เลย” อันดาก็บอกอย่างตรงไปตรงมา
“ไม่ต้องเกรงใจ ถ้าเธอไม่สั่งเดี๋ยวฉันสั่งให้เองก็ได้ เพราะนี่ก็ค่ำแล้วฉันหิว และฉันก็รู้ด้วยว่าเธอก็หิวเหมือนกัน”
“...”
อาหารราคาแพงมากมาย ถูกจัดไว้จนเต็มโต๊ะไปหมด หญิงสาวมองอย่างตกตะลึง ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยกินดีขนาดนี้มาก่อน มากสุดก็แค่ข้าวแกงในตลาด แต่ที่รู้จักเพราะว่าชอบทำอาหาร แล้วได้เรียนรู้สิ่งต่าง ๆ จนรู้จักวัตถุดิบพวกนี้ ซึ่งมันก็มีราคาแพงมาก
“กินสิ หิวไม่ใช่เหรอ” เขามองใบหน้าสวย ที่เพ่งพินิจอาหารเหล่านั้นอยู่ พร้อมกับรอยยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู
“เอ่อ... คุณสั่งมาเยอะไปไหมคะ”
“ปกตินะ ถ้าฉันอยู่ที่นี่ ก็จะกินแบบนี้แหละ อยากกินหลาย ๆ อย่าง”
“อ่อค่ะ” เธอได้แต่กลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ รวมแล้วอาหารพวกนี้ที่เขาสั่งมา ไม่ใช่กินได้เป็นสัปดาห์หรอก เทียบเท่ากับราคาอาหารทั้งเดือนของเธอต่างหาก
“ร้านนี้อร่อยนะ ลองกินสเต็กนี้ดู” เขาพูดพร้อมกับหั่นสเต็กใส่จานให้เธอ
“...” เธอที่เห็นการเอาใจใส่ของเขาแบบนั้น แก้มสาวก็แดงซ่านขึ้นมา
“พรุ่งนี้ฉันต้องไปโรงพยาบาลตั้งแต่เช้า เธออยู่คนเดียวได้นะ”
“ได้ค่ะ”
“ถ้าเบื่อก็หาอะไรทำไปก่อน”
“เอ่อ...ค่ะ” เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอจะทำอะไร ยิ่งที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอด้วย มีหวังคงได้นอนอยู่เฉย ๆ เพราะไม่กล้าหยิบจับอะไร
“หรือชอบทำอะไรล่ะ เผื่ออยู่เฉย ๆ แล้วเบื่อ”
“หนู...”
“หืม”
“หนูขอบคุณคุณหมอมากนะคะ ที่ช่วยเหลือหนูจนรอดพ้นจากแม่เลี้ยงมาได้ หนูซาบซึ้งน้ำใจมากเลยค่ะ” อันดาพูดขึ้นพร้อมน้ำตาซึม
“ไม่ต้องคิดมาก ใช้ชีวิตให้มีความสุขเถอะ ฟังจากที่เธอบอกแล้วชีวิตเธอ มีความทุกข์มามากแล้ว”
“ฮึก ค่ะ” แล้วอันดาก็น้ำตาใหลอีกครั้ง อย่างกลั้นไม่อยู่
“ไม่ต้องร้องไห้แล้วรีบกินเถอะ ฉันจะพาลงไปซื้อเสื้อผ้า เดี๋ยวมันจะดึกไปกว่านี้” เขาที่เห็นน้ำตาเธอก็รู้สึกสะเทือนใจ
“เอ่อ...”
“เธอไม่มีอะไรติดตัวมาเลยนะ จะไม่ใส่เสื้อผ้าหรือไง”
“ที่นี่คงแพงมาก หนูไม่มีเงินซื้อหรอกค่ะ ตอนนี้มีเงินติดตัวอยู่แค่ไม่กี่พัน” ซึ่งก็เป็นเงินที่ดวงเอาไว้ให้เธอตรวจร่างกาย
“เดี๋ยวฉันซื้อให้เธอเอง”
“ไม่นะคะ หนูเกรงใจ”
“ฉันบอกเธอแล้วไงสาวน้อย ถึงฉันจะเป็นหมอ แต่ฉันเป็นนักธุรกิจนะ ทุกอย่างที่ฉันลงทุนไป ต้องได้อะไรที่คุ้มค่ากลับมาเสมอ” เพราะเขาเองก็เป็นจำพวก ‘หว่านพืชหวังผล’
“...” พูดแบบนี้เขาหมายความว่ายังไง
“ฉันอิ่มแล้ว เดี๋ยวเข้าไปดูงานแป๊บนึง ถ้าเธอกินเสร็จก็เตรียมตัวนะ”
พูดจบคุณหมอหนุ่มก็ลุกขึ้นไปล้างมือ แล้วก็เดินเข้าห้องทำงานไป แบบไม่สนใจหญิงสาวที่กำลังคิด ในเรื่องที่เขาพูดอยู่เลย
ณ ห้างสรรพสินค้าชื่อดัง
แล้วกันต์ก็พาอันดาเดินลงมา ที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดังติดกับเพนท์เฮาส์ของเขา และพาเธอมาเลือกเสื้อผ้า ที่จะใช้ใส่ในชีวิตประจำวัน
“แพงมาก” หญิงสาวมองป้ายราคาแต่ละตัว ซึ่งก็ไม่ต่ำกว่าหมื่น ป้ายราคาที่โชว์อยู่นั้นมันทำให้เธอตาโต ตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยใส่เสื้อผ้าเกินพันซักตัว
“เลือกสิ เอาเยอะ ๆ ให้พอใส่เลยนะ”
“คุณ เดี๋ยวก่อนค่ะ” แล้วเธอก็จับแขนเขาไว้ พร้อมกับเขย่าเบา ๆ
“หึ่ม”
“หนูว่า มันแพงมากเกินไป เราไปร้านอื่นกันเถอะค่ะ หนูคงใส่ไม่ได้หรอก”
“ที่นี่มันห้างดังนะ ของทุกอย่างก็ราคานี้หมดแหละ อย่าคิดมากเลย เลือกเถอะอยากได้แบบไหนก็เลือก”
“งั้นไปตลาดนัดได้ไหมคะ แถวนี้มีตลาดนัดหรือเปล่า หนูใส่อะไรก็ได้ที่ไม่แพงขนาดนี้” เธอพูดอย่างใสซื่อด้วยความรู้สึกที่เกรงใจ เสื้อตัวเดียวก็เป็นหมื่นแล้ว ถ้าซื้อหลายชุดจริง ๆ ราคาก็คงมากมาย ซึ่งมันก็เกินความจำเป็นสำหรับชีวิตเธอ
“เอาเถอะ ฉันก็ซื้อให้ทุกคนแบบนี้แหละ อย่าคิดมาก” เขาพูดไปแบบไม่คิดอะไร เพราะเขาก็ให้ผู้หญิงทุกคนแบบนี้เหมือนกัน ต่างกันคือพวกเธอเหล่านั้นเรียกร้อง จะเอานั่นเอานี่ ไม่เหมือนเธอที่ไม่เอาอะไรเลย
“...” ซื้อให้ทุกคนแบบนี้งั้นเหรอ
“รีบเลือกเถอะ จะได้ไปซื้ออย่างอื่นกันต่อ”
“ค่ะ” เมื่อเป็นแบบนั้น อันดาก็หาชุดที่ถูกที่สุดหน่อยสองชุด แล้วไปยื่นให้พนักงานที่ยืนบริการอยู่
“เธอนี่นะ” เขาที่เห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจ จากนั้นก็ดูป้าย ว่าเธอใส่ไซส์อะไร แล้วเขาก็เป็นคนไป เดินไปหยิบชุดที่เขาชอบอีก 5-6 ชุดแล้วยื่นให้พนักงานทันที จนเธอมองจนตาค้าง
“ป่ะ ไปซื้อชุดชั้นใน”
“เอ่อ...ค่ะ”
แต่เมื่อไปถึงร้านชุดชั้นใน เธอก็ยืนเลือกอยู่นานเหมือนเดิม เพราะราคาชุดชั้นในที่นี่ก็เอาเรื่องเหมือนกัน ทั้งแต่ละชุดก็เซ็กซี่เกินเหตุ จนเธอรู้สึกเขินเขาที่นั่งรออยู่ ก็ไม่รู้ว่าจะตามมาตรงนี้ด้วยทำไม เขาไม่เขินบ้างหรือยังไง
“เลือกได้หรือยัง” เขาถามเสียงแหบพร่าข้างใบหูขาว
“คะ...ค่ะ เอาสองชุดนี้ค่ะ”
“ใจเธอจะใส่ชุดชั้นในแค่สองชุดเหรอ”
“เอ่อ...” ก็อยากได้เยอะเหมือนกัน แต่ราคาหลักพันขนาดนี้ กับแค่ชุดชั้นใน เธอก็ว่าแบบนี้ยิ่งแพงเกินเหตุกว่าชุดธรรมดาอีก
“เลือกมาเลยสัก 10 ชุด”
“...”
เมื่อเห็นว่าเธอไม่เลือก เขาที่เล็งไว้แล้ว ในสิ่งที่ตัวเองชอบ ก็เดินไปหยิบให้อย่างหน้าตาเฉย เหมือนคนที่ไม่ได้รู้สึกอะไร และแต่ละตัวที่เขาหยิบให้ มันก็สีฉูดฉาดลายลูกไม้เซ็กซี่มากเกินเบอร์ จนเธอรู้สึกเขิน ถึงไม่ได้ใส่ไปให้ใครดูก็เถอะ แต่ก็ไม่เคยใส่เซ็กซี่ขนาดนี้มาก่อนเลย
- ผู้เขียน
