สายตาของผู้คนในตลาดมองฌอนอย่างแปลกใจ เขาเดินไปทางไหนล้วนแต่กลายเป็นจุดเด่นชวนให้สนใจ ฌอนเดินผ่านแม่ค้าบนดอยที่ใช้กระสอบป่านปูรองผักผลไม้บนพื้นดินแข็งแห้ง แม่ค้าส่วนใหญ่แต่งตัวด้วยชุดพื้นเมืองเสื้อสีดำคาดแดงสวมกระโปรงจีบรอบตัว ด้านหลังมีเด็กน้อยจ้ำม่ำวัยหกเดือนอยู่ในเป้อุ้มอย่างที่ชาวเขาชอบทำใช้เอง แต่แน่นหนาพอจะแบกรับที่น้ำหนักของทารกท่าทางแข็งแรงได้อย่างสบาย ในขณะที่คนเป็นแม่กำลังขายซาโยต้าหรือที่คนกรุง เรียกว่าฟักแม้ว แม่ค้าเห็นฌอนส่งยิ้มทักทาย จึงมองเขาอย่างชื่นชมแล้วเอ่ยเป็นภาษาม้ง ซึ่งฌอนฟังไม่เข้าใจได้แต่ยิ้มรับแล้วหันมามองคนข้างตัวพลางกระซิบถามเมียเบาๆ
“เขาพูดว่าอะไร เขามองผมแล้วก็ยิ้มให้ด้วย”
แก้วมุกดาอมยิ้มแล้วตอบกลับ “เขาบอกว่าคุณขี้เหร่มากเลยค่ะ แจกยิ้มอยู่ได้”
ฌอนมองตาค้าง แต่พอได้สติ เขาก็รีบส่ายหน้าปฏิเสธแทบจะทันที แต่ไม่พ้นสายตาหรี่มองของเมีย
“คุณไม่เชื่อฉันหรือคะ หาว่า
