“ฟา-เธอะไม่ใช่คนอื่นค่ะหม่ามี้ ฟา-เธอะบอกว่าเป็นพ่อของเดซี่ไงคะ หม่ามี้ลืมแล้วเหรอคะ” แม่หนูหัวเราะคิกคัก พลางชี้นิ้วป้อมๆ มาทางแม่ “หม่ามี้ทำไมขี้ลืมแบบนี้”
คนเป็นแม่หน้าเจื่อนลงไปอีก เมื่อถูกลูกหาว่าเป็นคนขี้ลืม เด็กหญิงย้ายสายตาไปมองฝ่ายสนับสนุนที่ยังไงก็ต้องเข้าข้างเธออยู่แล้ว ก่อนจะพูดอย่างน่ารักสดใส
“เดซี่พูดถูกไหมคะฟา-เธอะ”
“ถูกต้องที่สุดครับเดซี่ ฟา-เธอะคือพ่อของหนู แต่ถ้ารวมกับมา-เธอะของหนู...” เขาถือโอกาสเอื้อมมือไปกระชับมือเรียวของแก้วมุกดา ซึ่งไม่กล้าขัดขืน เพราะเดซี่กำลังมองจ้องอยู่ “และคนที่สำคัญที่สุด” ฌอนจ้องดวงหน้าน่ารักแล้วชี้ไปที่เดซี่ “คือด๊อ-เธอะ” ซึ่งหมายถึงลูกสาว “ทั้งหมดนี้รวมกันแล้วเราจะเรียกว่า แฟมิลี”
ฌอนเสริมภาษาอังกฤษหลายคำให้ แม่หนูพอจะรู้ว่า ฟา-เธอะ แปลว่าพ่อ ส่วนมา-เธอะ นั้นเป็นคำที่เดซี่จำได้อย่างขึ้นใจเพราะมีความหมายว่าแม่ และด๊อ-เธอะคือลูกสาว แต่ภาษา
