หลายวันต่อมา
เสียงกริ่งสัญญาณบ่งบอกถึงเวลาเข้าห้องเรียน นักเรียนแผนการเรียนการสอนแบบสองภาษาในแต่ละชั้นเรียนกำลังเดินแยกตามกันเป็นแถว เช่นเดียวกับห้อง PG 1/4 เด็กตัวน้อยหลากหลายเชื้อชาติทั้งหญิงและชายกำลังเดินขึ้นอาคารเรียนที่มีขนาด 6 ชั้น ระหว่างทางมีพูดคุยกันบ้าง หยอกล้อกันบ้าง
เสียงหัวเราะสดใสบนดวงหน้าไร้เดียงสาของเด็กๆ เป็นภาพที่ครูอลินดามองเห็นแล้วอยากให้ผ้าขาวเหล่านั้นยังมีสีใกล้เคียงสีเดิมตลอดไป ถึงแม้ระหว่างเส้นทางสภาวะแวดล้อมที่แตกต่างจะทำให้สีของผ้าแต่ละผืนเปลี่ยนไปบ้าง เพราะ...
‘สีอะไรตกลงแปดเปื้อนบนผ้าขาว ผ้าขาวก็เปื้อนตามแต่ละสีที่ตกใส่’
ครูอย่างเธอมีหน้าที่ช่วยผู้ปกครองซักผ้าขาวเหล่านั้นให้ยังคงความขาวเอาไว้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่สองมือเล็กๆ นี้จะพอจะทำมันได้ อลินดายืนคอยอยู่หน้าชั้นเรียนจนลูกศิษย์คนสุดท้ายเดินเข้าห้องเรียบร้อยแล้ว ตามด้วยครูปรีดาที่เธอนัดมาให้ช่วยเป็นกรรม
