แม่คนช่างพูดยังลืมตาแป๋ว ยิ่งพูดเรื่องของกินยิ่งสนอกสนใจ รีบแหงนหน้าขื้นถามย้ำ “หม่ามี้ขา ใช่พันธุ์อเมริกาที่แด๊ดบอกว่าลูกโตเท่ามือเดซี่หรือเปล่าคะ” แม่หนูยื่นมืออูมออกมาแล้วกำให้ดู “มันใหญ่ขนาดนี้เลยนะคะ เดซี่จะเอาใส่ปากยังไงไหว”
แก้วมุกดาหลุดขำพรืดยาว “เดซี่ก็ต้องค่อยๆ กัดทีละคำสิคะ” เพราะจำได้เวลาที่แม่หนูได้สตรอเบอรีย์มาจากเพื่อนชาวเขาจะใส่ปากกินทั้งลูกจนต้องขอให้หยุดกินเพราะเกรงว่ากินเยอะไปเดี๋ยวจะปวดท้อง
คนเป็นแม่ทอดมองลูกสาวตัวน้อยๆ ด้วยความเอ็นดูแล้วอธิบายให้เข้าใจว่า“สตรอเบอรีย์ลูกโตเท่ากำมือเดซี มันต้องนำเข้ามาจากต่างประเทศค่ะเดซี่ ตลาดแถวบ้านเราคงไม่มีขายหรอกนะลูก ส่วนมากก็มีลูกขนาดเท่าๆ กับที่เพื่อนๆ บนดอยชอบเก็บมาฝากหนู”
เด็กหญิงทำหน้าเศร้าเล็กน้อย กำลังทำใจว่าเล็กก็ได้ใหญ่ก็ได้ขอเยอะๆ ก็แล้วกัน แล้วดึงผ้านวมขึ้นมาห่ม คลุมรีบหลับตาปี๋ “อ้าว พูดกับแม่อยู่ดีๆ หลับซะแล้ว”
เด็
