8
1370 คำ
แก้วมุกดารู้สึกปั่นป่วนไปหมดที่เห็นฌอนปรากฏตัวเป็นเป้าสายตาผู้คนในร้านของเธอ เขาควรจะอยู่ในอาณาจักรแสนยิ่งใหญ่ที่อเมริกาไม่ใช่หรือ เขามาทำอะไรที่เมืองไทย มาทำอะไรที่ร้านของเธอ แล้วยังเอาเงินยัดใส่มือให้เดซี่อีกก้อนใหญ่ เธอสับสนไปหมดแล้ว
“ทำไมคุณต้องให้เงินเดซี่มากมายขนาดนี้ด้วยคะ”
ฌอนหันมามองคนถาม หลายปีแล้วที่เขาไม่ได้เห็นใบหน้าสวยหวาน นัยน์ตาไม่กลัวคน มองผ่านๆ แก้วมุกดาดูเป็นหญิงสาวเรียบร้อย แต่ซ่อนความแกร่งอยู่ภายใน
“ก็บอกแล้วไง ผมจะให้มากกว่าเงิน” ความรักและทรัพย์สินทั้งหมดที่มี และทุกอย่างที่เดซี่ต้องการ
แก้วมุกดารู้ถึงกิตติศัพท์ความร่ำรวยของผู้ชายตรงหน้า มหาเศรษฐีเงินหนาเห็นลูกเธอเป็นเด็กด้อยโอกาสขาดแคลนทุนทรัพย์หรือไง ถึงอย่างไร เธอคงให้ลูกรับเอาไว้ไม่ได้ คนเป็นแม่ก้มลงมองลูกสาวตัวอวบกับเพื่อนตัวน้อยที่กำลังทำตาโตกับเงินของเขา สมองน้อยๆ ที่มีรอยหยักอยู่มากของเดซี่กำลังครุ่นคิดว่าเงินทั้งหมดนี้นอกจากค่าถั่วแล้วคงเป็นทิปไม่ต้องทอน
แม้จะเกิดความสงสัยที่ธนบัตรปึกใหญ่ในมือหน้าตาไม่คุ้นสักเท่าไหร่ แต่ไม่ใช่ปัญหาของแม่ค้าจิ๋ว เดซี่กำลังจะยัดเงินปึกใหญ่ใส่ลงในกระเป๋าผ้าสีฟ้าที่คล้องคอไว้กันหล่นหาย ภายในกระเป๋าแม่ค้าตัวน้อยมีทั้งธนบัตรใบละร้อยและใบละยี่สิบอีกสี่ใบที่ได้จากการขายของ แต่ความหนาของเงินปึกใหญ่ที่ได้มาใหม่นั้นทำให้ยัดใส่ลงไปแล้วรูดซิปไม่ได้
“อุ๊ย คุณลุงทิปเยอะจัง”
แก้วมุกดาส่ายหัวกับพฤติกรรมหัวหมอหน้าซื่อ ตาใส เข้าข้างตัวเองของลูกสาว ตรงข้ามกับฌอนที่ยืนอมยิ้มเมื่อเห็นพฤติกรรมนั้น เดซี่ฉลาดหัวไวเหมือนใครคงไม่ต้องบอก
แก้วมุกดาเลยตวัดสายตาค้อนใส่คนตัวสูงที่ยืนยิ้มกริ่มอย่างไม่ชอบใจ ร่างสวยย่อตัวลงไปพูดกับลูก
“เดซี่ขา แม่ขอเงินของคุณลุงคืนก่อนได้ไหมคะ เดี๋ยวค่าถั่วต้มของหนู แม่จะจ่ายให้เอง”
ใบหน้าน่ารักที่ยิ้มเริงร่าเปลี่ยนเป็นหุบยิ้มทันที มองเงินปึกหนาสลับกับใบหน้าของแม่อย่างชั่งใจ
“ทำไมล่ะคะหม่ามี้”
แล้วห่อปากตาโต ก่อนจะหาเหตุผลได้ว่าถั่วต้มยังวางอยู่ในตะกร้า หากคุณลุงยังไม่ได้รับถั่วต้มไป เธอคงไม่มีสิทธิ์รับเงิน คนตัวเล็กช่างคิดเลยรีบหิ้วตะกร้าถั่วต้มที่เผลอวางลงกับพื้นเพราะเมื่อยแขนขึ้นมา จับถั่วทั้งหมดในตะกร้าใส่ถุงพลาสติกแล้วเอาไปยัดใส่มือฌอน
“คุณลุงขา ถั่วต้มเป็นของคุณลุงแล้วค่ะ กินให้อร่อยนะคะ”
ฌอนรีบรับถุงถั่วต้มที่ไม่เคยกินมาก่อนจากแขนป้อมๆ “มันต้องเป็นถั่วที่อร่อยที่สุดในโลกแน่เลย”
เดซี่หัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี
“ถูกต้องแล้วค่ะ” แล้วหันมายิ้มแก้มปริให้คนเป็นแม่ “แบบนี้ เดซี่ไม่ต้องคืนเงินคุณลุงแล้วนะคะ เขาเรียกว่าการแลกเปลี่ยน”
“เดซี่ต้องคืนค่ะ เพราะเงินมีจำนวนมากเกินไป” แก้วมุกดาเสียงแข็งขึ้น
เด็กหญิงตัวน้อยหน้าม่อยลงทันที ให้ถั่วแล้วยังต้องคืนเงินอีก มันอะไรกันนักหนา ร่างอวบลอบถอนใจอย่างนึกเสียดาย ถ้าหากว่าเมื่อบ่ายวันพุธที่ผ่านมาไม่เอ่ยปากสัญญาว่าจะเป็นเด็กดีเชื่อฟังแม่ละก็ แม่ค้าตัวน้อยจะไม่ยอมคืนเงินเด็ดขาด
พอหวนคิดว่าเด็กดีต้องเชื่อฟังแม่ มืออวบอูมจึงส่งธนบัตรปึกหนาให้ผู้เป็นแม่ตาละห้อยด้วยท่าทางฝืนใจ แก้วมุกดารับเงินปึกหนามา แต่แม่หนูน้อยก็ยังแอบยื้อเงินไว้ไม่ยอมปล่อยสักที
“ปล่อยมือสิคะเดซี่” เธอไม่อยากให้เขาว่าเอาได้ว่าลูกกับเธอเห็นแก่เงิน เพราะครั้งหนึ่ง เขาก็เคยตะโกนใส่หน้าว่าเธอเป็นพวกหิวเงิน
“เดซี่เปลี่ยนใจไม่คืนได้ไหมคะ ก็คุณลุงใจดีเขาให้แล้ว”
แก้วมุกดาส่ายหน้า “ไม่ได้ค่ะ”
ในที่สุด เดซี่ก็ตัดสินใจยอมปล่อยแล้วกอดอก หันใบหน้าบูดบึ้งไปบ่นกับไข่หวาน
“งานนี้เราเจ๊ง” ถั่วลูกค้าก็ได้ไปแล้ว แถมยังต้องคืนเงินให้อีก แม่ค้าน้อยไม่ค่อยเข้าใจ แบบนี้เขาเรียกว่า
‘ขาดทุนเห็นๆ’
แก้วมุกดารีบยื่นเงินคืนให้ฌอน “เอาเงินคุณคืนไปค่ะ มากขนาดนี้จ้างคนปลูกถั่วได้เป็นสิบๆ ไร่ ฉันไม่รู้ว่าคุณมาทำอะไรที่นี่ แต่เงินพวกนี้ ลูกของฉันรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ”
ดวงตาคมปลาบนั้นมองเธอ แค่ให้เงินลูกสาว แก้วมุกดายังไม่ยอมรับ ถ้าเขาขยับปากพูดถึงเหตุผลที่เอาตัวมาอยู่ต่อหน้าเธอกับลูกจะถูกไล่ตะเพิดออกจากร้านหรือเปล่า พลางมองลูกสาวตัวน้อยที่เขามั่นใจว่าใช่ร้อยเปอร์เซ็นต์ แล้วคิดว่าแผนปฏิบัติการบุกถ้ำแม่เสือเพื่อจะอุ้มลูกหมูออกมาจากถ้ำไม่มีคำว่าเลิกล้มแน่ๆ เขาตกหลุมรักเดซี่แสนน่ารักตั้งแต่ยังไม่เจอตัว พอได้เห็นแล้วบอกได้คำเดียวว่า
‘อาการหลงลูก มันเป็นแบบนี้เอง’
เจ้าของร่างสูงส่ายหน้า “ผมไม่รับคืน เพราะเดือนนี้ คุณต้องจ่ายค่าเทอมให้ลูก คิดว่าเป็นค่าเทอมลูกก็แล้วกัน”
แก้วมุกดางงไปหมด จริงอยู่ที่เธอต้องเตรียมเงินสำหรับค่าเทอม แต่เขาเกี่ยวอะไรด้วย ทำไมต้องมาช่วยออก นี่เขารู้เรื่องส่วนตัวของเธอได้ยังไง โลกมันเพี้ยนไปแล้ว อยู่ๆ ก็มีคนหวังดีอยากช่วยจ่ายค่าเทอม
ยิ่งเห็นร่างสูงย่อตัวลงช้อนอุ้มเดซี่ขึ้นมา แก้วมุกดาก็หน้าซีดเผือด มหาเศรษฐีจอมหยิ่งกำลังอุ้มลูกสาวของเธอ คนหวงลูกรีบยื้อเอาไว้
“ปล่อยนะคะ คุณจะทำอะไร เอาลูกฉันคืนมา”
ในขณะที่ร่างกลมที่ถูกเขาอุ้มไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อย “ใจเย็นๆ ผมไม่อุ้มลูกคุณแล้ววิ่งหนีไปหรอก ผมจะให้คุณดูอะไร คุณดูให้ดีสิ มองหน้าเดซี่สลับกับหน้าผม แล้วคุณจะเข้าใจว่าผมมาทำอะไรที่นี่”
ไม่เจอเสียหลายปี เขายังเป็นมนุษย์จอมบงการได้อย่างเหลือเชื่อ มาอุ้มลูกคนอื่นแล้วบังคับให้มองหน้า แต่พอเห็นเขาอุ้มลูกสาวของเธอขึ้นมาเทียบกับใบหน้าหล่อเหลานั่นแล้ว แก้วมุกดาก็ถึงกับผงะถอยหลังไปสองก้าว ชาวูบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
“ไม่จริง ไม่ใช่”
เพราะไม่เคยคิดว่าพ่อของลูกจะเป็นเขา แต่พอเอาหน้ามาเทียบกันแบบนี้ ทั้งคิ้ว คาง ปาก ตา เดซี่คือฌอน ฮาร์ดี ย่อส่วนดีๆ นี่เอง
ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าในคืนที่เธอถูกพรากพรหมจรรย์ มีผู้ชายคนนี้อยู่ในงานด้วยแล้วยังเข้ามาวอแวตามตื๊อเธอแล้วยังเอาเงินฟาดหัวให้เธอเลิกทำงานแล้วกลับบ้านไปซะเขาจะจ่ายค่าแรงให้แทนเป็นสิบเท่า แต่เธอไม่ต้องการรื้อฟื้นความทรงจำอันเลวร้าย ไม่อยากรู้ด้วยว่าไอ้ผู้ชายชั่วคนนั้นมันเป็นใคร
แก้วมุกดาพูดอะไรไม่ออก กลายเป็นคนหมดแรงเอาดื้อๆ จนกระทั่งลูกค้าโต๊ะแรกที่เดซี่เปิดการขายถั่วในวันนี้กำลังเดินออกจากร้านไป ในมือยังหิ้วถุงถั่วต้มอารมณ์ดี สาวใหญ่กับสามีเหลือบเห็นเดซี่กับพ่อของแกเข้าพอดี จึงรีบเดินเข้ามาทักทาย ไหนเขาลือกันว่าคุณแก้วเจ้าของร้านเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว สงสัยจะเป็นแค่ข่าวลือ
- ผู้เขียน
