ผ่านไปสองอาทิตย์
จนถึงวันที่นรินดาจะบินกลับภูเก็ต เธอก็เห็นปากรณ์แสดงท่าทีปกติออกมา ต่างจากเธอที่ไม่อยากจะกลับไปเพราะไม่อยากจะห่างเขา แล้วดูสินี่ขนาดเธอจะกลับแล้วเขายังจะไม่ส่งเธอขึ้นเครื่องเลย แบบนี้ไม่ให้เธอน้อยใจได้ยังไงกันเล่า
“พี่ปาร์คคะ พี่จะไม่ไปส่งไวน์ที่สนามบินจริงๆเหรอคะ กว่าเราจะได้เจอกันอีกมันนานนะ” นรินดาเอ่ยถามออกไปแล้วกอดเอวของปากรณ์ไว้แบบอ้อนๆไม่อยากจะไป
“พี่ขอโทษ แต่พี่ขอลาไม่ได้จริงๆพี่ต้องไปเข้าเวรเช้านี้ พี่ส่งไวน์แค่นี้นะคนดี แล้วเดี๋ยวเราค่อยโทรคุยกัน” ปากรณ์แกล้งพูดบอกไป แล้วก็เอามือลูบผมของเธออย่างเอ็นดู
“ก็ได้ค่ะ ไวน์เข้าใจว่างานของพี่ปาร์คสำคัญ ไม่ต้องไปส่งไวน์ก็ได้ค่ะ แต่อย่าลืมคิดถึงไวน์นะคะ แล้วก็ดูแลตัวเองดีๆ อย่าทำงานหนัก แล้วก็ทานข้าวให้ตรงเวลาด้วยนะคะ ไวน์รักพี่ปาร์คนะคะ” นรินดาบอกไปด้วยเสียงเศร้า แล้วเธอก็กอดปากรณ์แน่น ก่อนที่ปากรณ์จะโอบกอดเธอตอบ
“พี่
