“ครืน ครืน” เสียงนรินดากรนออกมาแบบสบายๆ จนปากรณ์ทนไม่ไหวจึงต้องเอ่ยเรียกเธอให้ตื่นขึ้นมา เพราะนี่ก็ใกล้มืดแล้วเธอไม่ควรจะนอนหลับแบบนี้ เดี๋ยวกลางคืนก็นอนไม่หลับเอาหรอก
“เธอ อ่อ ไวน์ตื่น ไวน์” ปากรณ์พูดออกไปแบบลืมตัว ก่อนจะเอ่ยเรียกชื่อเธอให้ชินปากของเขา หลับแบบนี้ถ้าไม่กรนก็คงจะน่ารักอยู่หรอก นี่เขาจะอยู่กับผู้หญิงคนนี้ได้นานแค่ไหนเนี่ย ผู้หญิงนี่ดูแค่ความสวยไม่ได้เลยจริงๆสิน่า
“อือ อื้อ มาแล้วเหรอคะ กี่โมงแล้วเนี่ย” นรินดาครางหืมออกมาแบบง่วงนอนแล้วก็หาวออกไปแบบไม่อยากจะตื่นขึ้นมาเลย แต่พอเห็นว่าปากรณ์กลับมาเธอก็ต้องตื่นขึ้นมาเพื่อคุยกับเขา เพราะไม่รู้ว่าเขาจะเรียกเธอทำไม
“จะหกโมงแล้ว วันนี้ไวน์ไม่ออกไปไหนเลยเหรอ แล้วกินอะไรรึยัง” ปากรณ์เอ่ยถามออกไปเพราะจำได้ว่าในห้องไม่มีอะไรพอให้ทานได้เลย แล้วเด็กนี่กินอะไรไปรึยัง แล้วเขาจะมาห่วงอะไรยัยนี่เนี่ย
“วันนี้ไวน์เห็นว่าพี่ปาร์คไม่ชอบความสกป
