“หึ ก็ไม่เสมอไปหรอกค่ะ บางทีบางเรื่องพี่อาจจะแพ้ก็ได้” นาราพูดไปแบบเจ็บใจ ถ้ารุ้ว่านรินดากับปากรณ์เป็นแฟนกันล่ะก็จะหัวเราะไม่ออก
“อือ พี่ปาร์ค ไวน์อยากกลับแล้ว ไวน์ง่วง” นรินดาพูดแทรกออกมาแบบทนไม่ไหว เพราะตอนนี้เธออยากจะหลับเต็มทนแล้ว เธอจึงกอดแขนของปากรณ์แล้วอ้อนออกมาแบบเต็มที่
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งเอง ไอ้ปาร์คมันเมามากแล้วมันไปไม่ไดหรอก” ปติภพพูดบอกไปแล้วก็มองนรินดาที่กอดแขนซบไหล่ของของน้องชายเขาจนเขาแอบอิจฉา
“พี่ก็เมาเหมือนกันนิ เดี๋ยวผมไปส่งไวน์เอง เขาอยากจะไปกับผม” ปากรณ์เอ่ยบอกพี่ชายอย่างไม่ยอมให้นรินดาไปกับปติภพ ขืนปล่อยไปก็เหมือนปล่อยเหยื่อให้เสือขย้ำน่ะสิ
“ไม่ได้ๆ ฉันไปส่งไวน์เอง แกต้องฟังฉันไอ้ปาร์ค ฉันเป็นพี่แกนะโว๊ย” ปติภพพูดแย้งไปแบบไม่ยอมแพ้ หากให้นรินดากลับไปกับน้องชายของเขาเดี๋ยวก็ไปถึงไหนต่อไหนกันน่ะสิ ไม่ได้หรอก
“ไม่เอา ไวน์ไม่อยากกลับกับพี่เปรม ไวน์จะกลับกับพี่ปาร์คค
