ด้านปากรณ์พอออกมาโทรหานรินดาด้านนอกแล้ว ก็รอให้นรินดารับสายของเขา ก่อนจะเอ่ยพูดออกไปแบบอ้อนๆ เมื่อหน้าจอโทรศัพท์ฉายภาพนรินดากำลังฉีกยิ้มใส่กล้องอยู่
“เอ้ วันนี้จะมีใครมารับหมอไมหมนะ หมอหิวข้าวแล้วก็ง่วงมากเลยคงขับรถไม่ไหว” ปากรณ์พูดไปด้วยเสียงอ้อน จนคนปลายสายยิ้มออกมาแบบเขินๆ
“เดี๋ยวค่ะพี่ปาร์ค พี่ไม่ได้เอารถไปนะจะขับรถที่ไหนกลับคะ ฮ่าๆ งั้นจุ๊บหนึ่งทีให้กำลังใจค่ะ อิอิ ว่าแต่ทำไมวันนี้โทรมาได้ล่ะคะ ปกติจะไลน์มานิ” นรินดาพูดแซวกลับไปแบบกวนๆ ก่อนจะเอ่ยถามออกไปแบบสงสัย แล้วมองหน้าหล่อๆของปากรณ์แบบหลงใหลในความน่ารักขี้อ้อนของเขา
“ก็พี่คิดถึงอ่ะ แล้วอีกอย่างก็จะโทรมาบอกเราด้วยว่าวันนี้อาจารย์ให้พวกพี่ดูแลน้องพยาบาลฝึกหัดคนละหนึ่งคน แล้วพี่ให้เบอร์แล้วก็ไลน์น้องเขาไปนะเผื่อมีอะไรติดต่อฉุกเฉิน” ปากรณ์พูดบอกไปแบบไม่ปิดบัง เพราะกลัวนรินดารู้ทีหลังแล้วจะมีเรื่องไม่เข้าใจกันอีก
“แล้วพี่ปาร์คเอา
