“ชอบค่ะคุณแม่ชอบเล่าให้ฟังบ่อยๆ” เด็กหญิงกอหญ้าตอบตามความจริง
“งั้นวันนี้เรามาฟังเรื่องกระต่ายกับเต่าดีกว่านะครับกอหญ้าเคยฟังหรือยัง” กานต์เอ่ยออกมาเสียงนุ่ม
“ยังไม่เคยค่ะ” เด็กหญิงกอหญ้ากล่าวพร้อมกับทำหน้าตื่นเต้นเมื่อเธอกำลังจะได้ฟังนิทานแสนสนุกจากบิดา
“กาลครั้งหนึ่งณ ป่าแห่งหนึ่ง มีกระต่ายตัวหนึ่งมั่นใจในความเร็วของฝีเท้าตัวเองมาก และมักพูดโม้โอ้อวดว่าไม่มีใครเทียบได้ จนวันหนึ่ง เจ้ากระต่ายได้พบกับเต่าที่กำลังเดินอย่างเชื่องช้าต้วมเตี้ยมผ่านมา เมื่อเห็นดังนั้น เจ้ากระต่ายก็หัวเราะเยาะและพูดล้อเลียนว่า "นี่เจ้าเต่า มัวแต่เดินอืดอาดอย่างนี้ แล้วเมื่อไรจะถึงบ้านกันล่ะเนี่ย ต่อให้เจ้าเดินนำหน้าไปก่อนครึ่งวัน ข้ายังตามเจ้าทันเลย” กานต์เล่าด้วยความอ่อนโยน พร้อมกับทำเสียงกระต่ายจนเด็กหญิงกอหญ้าหลุดขำออกมา ช่างเป็นช่วงเวลาที่ทั้งคู่มีความสุขเหลือเกิน
“แล้วยังไงต่อคะ” กอหญ้าเอ่ยถามด้วยความอย
