“ไม่ต้องมารู้ดีหรอกฉันบอกแล้วว่าฉันไม่เป็นไร” ครองขวัญเอ่ยเสียงดุ
“ไม่ต้องตอบก็ได้ ฉันว่าฉันรู้คำตอบแล้ว” กานต์เอ่ยขึ้นหลังจากสังเกตปฏิกิริยาของหญิงสาว
“....” ครองขวัญยังคงเงียบไม่ตอบอะไรกับชายหนุ่ม เธอได้แต่หยิบเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ขึ้นมากระดกทีเดียวเกือบหมดขวด ทำให้กานต์มองด้วยความรู้สึกเป็นห่วง เพราะสังเกตจากอาการของครองขวัญแล้ว อีกไม่นานเธอคงเมาอย่างหมดสภาพแน่นอน
“กลับไปที่เต้นท์เถอะขวัญ” กานต์เอ่ยด้วยความเป็นห่วง
“ไม่กลับถ้านายจะกลับก็กลับไปคนเดียวสิ” ครองขวัญแหวเข้าใส่กานต์
“ไม่ล่ะฉันเป็นห่วงเธอ ถึงที่นี่จะมีแต่พวกเราก็จริง เธอเป็นผู้หญิงอยู่คนเดียวมันอันตราย” กานต์เอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“ฮึ..เป็นห่วงเหรอ นายเป็นใครมาห่วงฉัน แม้แต่คนที่เคยบอกว่ารักฉันเขายังไม่ห่วงฉันเลย” ครองขวัญเอ่ยพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมาจากดวงตากลมสวย
“เธอเมาแล้วฉันว่าเธอไปนอนดีกว่านะขวัญ” กานต์เอ่ยด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ เซ้าซี้อยู่ได้” ครองขวัญเริ่มโวยวายเพราะอาการเมา
“ตามใจอยากอยู่ก็อยู่ เดี๋ยวฉันนั่งเป็นเพื่อน” กานต์เอ่ยพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ผู้ชายมันรักง่ายหน่ายเร็วทุกคนจริงหรือเปล่า” ครองขวัญหันมาเอ่ยถามชายหนุ่มด้วยความมึนศีรษะ
“มันก็ไม่ทุกคนหรอกนะ เธออย่าเหมารวมสิ อ้อคนเก่าของเธออาจจะเป็นหนึ่งในผู้ชายแย่ๆ ที่เธอแค่ซวยไปเจอเท่านั้น” กานต์กล่าวเพื่อปลอบใจหญิงสาวให้คลายจากความเศร้า ชายหนุ่มก็ไม่เข้าใจตนเองเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงรู้สึกเป็นห่วงเธอ