ใบหย่าจากคนที่รักคุณ

บทที่ 1

ปาร์ตีบนชั้นรูฟท็อปของโรงแรมจัดขึ้นหลังงานประกาศผลรางวัลจบ ร่างสง่าในเครื่องแต่งกายไฮเอนแบรนด์พิงแนบไปกับเคาน์เตอร์หินหน้าบาร์ มือแกร่งจิบวอสก้าดีกรีแรง จากนั้นก็หลับตาปล่อยอารมณ์สุนทรีไปกับบทเพลงคลาสสิก

“กระดกเป็นน้ำเลยนะไอ้วิน” เสียงแซวมาก่อนไม่นานตัวก็ตามมา สีหน้ากวนบาทาทำคุณาวินขมวดคิ้วใส่เพื่อนร่วมวงการ นามว่า ‘อาคิน’

อาคินยิ้มจนตาหยี ถ้าแฟนคลับหมอนี่เห็นรอยยิ้มนี้คงมองว่าหล่อเหมือนเทพบุตรจุติบนดิน แต่สำหรับคนที่รู้จักกันอย่างถึงไส้ ถึงพุงไม่มีสักเสี้ยวความรู้สึกนั้น

ถ้าไอ้ห่านี่เป็นเทพบุตรไม่นานโลกต้องแตกแน่ ๆ นิสัยเขี้ยวลากดิน แถมยังคำนึงผลประโยชน์เป็นที่หนึ่งไม่มีจิตใจเอื้อเฟื้อช่วยเหลือใคร ๆ

“มึงก็ไม่ต่างกับกูหรอก แดกไปกี่แก้วแล้วคืนนี้”

“ไม่แดกกลัวถูกแอบถ่าย ข้างนอกกูต้องคีปลุก” อาคินไหวไหล่บอก

“ครับ พ่อคนดี กูยกนิ้วให้ความปลอมของมึงจริง ๆ”

“ทำมาเป็นเหน็บกู ปกติมึงก็ไม่ต่างกับกูเท่าไรหรอก แต่ช่วงนี้มึงเป็นไรเห็นพี่พิชบอกมึงดูเครียด ๆ ทั้งที่ละครมึงก็ไปได้ดี พรีเซนเตอร์ปีนี้ก็กวาดไปหลายตัว หรือมีอะไรไม่ได้ดั่งใจอีกวะ”

ทั้งสองมีผู้จัดการคนเดียวกันชื่อ ‘พรชิตา’ หรือพิชชี่

พิชชี่เป็นคนที่ทางช่องส่งให้ดูแลศิลปินระดับเกรดเอที่สามารถพัฒนาและต่อยอดได้ หล่อนรู้งานและเป็นมืออาชีพเพราะคร่ำหวอดในวงการหลายปี ดาวค้างฟ้าระดับตำนานล้วนผ่านมือหล่อนมาหมดแล้วทั้งสิ้น นอกจากหน้าที่ผู้จัดการยังมีอีกอย่างนั่นคือกุนซือรับมือปัญหาของศิลปิน ฉะนั้นการที่ต้นสังกัดมอบหมายให้หล่อนดูแลคุณาวิน จึงหมายความว่าเขาเป็นคนที่บริษัทหมายมั่นปั้นให้เป็นท็อปสตาร์

“กูแค่เบื่อ” พูดจบก็กระดกเครื่องดื่มจนหมด และตั้งให้พนักงานเติมต่อ

“เบื่อเพราะต้องรักษาภาพคู่จิ้นเลยทำให้ไปกินกับนางเอก คนอื่นไม่ได้” อาคินกลั้วหัวเราะ

“กูไม่ใช่มึงนะที่ต้องกินกับนางเอกบ่อย ๆ”

เพราะอีกฝ่ายไม่รู้จักคนรักในชีวิตจริงของคุณาวิน มันจึงตั้ง ข้อสันนิษฐานตามประสาหนุ่มโสด เป็นอันรู้ในโพรดักชันส์คนทำงานกองถ่ายถ้าพระนางถูกใจและแอบกินระหว่างโพรไม่แปลกใหม่อะไร เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นซ้ำ ๆ จนทีมงานมองว่าปกติ

“ฮ่า ๆ มึงไม่ใช่กูอะถูกแล้ว เพราะมึงอาจกินเฉพาะนางเอกแต่สำหรับกู… กูได้หมด” เสียงทุ้มกระเซ้าก่อนคว้าเครื่องดื่มบนเคาน์เตอร์

“แก้วนี้กูขอ”

พระเอกหนุ่มยกวอดก้าเข้าปากรวดเดียวหลังจากนั้นก็ขยิบตาใส่และเดินออกไป ปัญหาของคุณาวินไม่ใช่เพราะกลัวข่าวในวงการบันเทิง แต่มันเกี่ยวกับคนในชีวิตจริงต่างหาก เช่นนั้นชายหนุ่มจึงกลุ้มใจมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา สุดท้ายส่งข้อความหาผู้จัดการส่วนตัว พรชิตาจึงแนะนำให้เขาทำอะไรบางอย่าง

บางอย่างที่อาจทำให้กระแสคุณาวินกระฉ่อน เพียงข้ามคืน…

ชาแนลบอยใบเก่งวางลงพร้อมคีย์การ์ดห้อง คอนโดริมแม่น้ำเจ้าพระยาสุดหรูคือที่พักของแฟนหนุ่ม ซึ่งนีนรตาไม่ได้เหยียบกว่าหลายอาทิตย์ หญิงสาวถอดแมสก์และหมวกออก ทุกครั้งที่มาหา คุณาวิน เธอต้องพรางตัวจนมิดชิดเพราะกลัวคนอื่นจับโป๊ะได้

“ทำไมยังไม่กลับอีก” เสียงหวานพึมพำจากนั้นก็ไลน์หา แฟนหนุ่ม ถ้าคุณาวินรู้ว่านีนรตามาหาโดยไม่บอก เขาคงโกรธแทบบ้าและกล่าวหาว่าเธองี่เง่า

แต่นีนรตาไม่แคร์หรอก ใครใช้ให้เขาหายเข้ากลีบเมฆ เดี๋ยวนี้ทำงานเสร็จก็ไม่ส่งข้อความกูดไนต์เหมือนเดิม แถมตอนนี้ก็เกือบ ตีสองคุณาวินไม่ถึงห้องสักที…

ถ้าถามว่าเธอรู้ได้อย่างไรก็เพราะแอบติดกล้องวงจรปิดในห้องเขา การทำแบบนี้เท่ากับละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวหญิงสาวไม่เถียง แต่วีรกรรมเจ้าชู้ของคุณาวินสมัยก่อน เธอไว้ใจไม่ลงเช่นกัน เพราะรักมาก นีนรตาจึงยอมทำอะไรบ้า ๆ บอ ๆ

“อยากจะบ้าตาย” ดวงตาสั่นระริกจ้องหน้าจอคำว่า ‘Read’ โชว์หรา แต่คุณาวินยังไม่ตอบกลับ กี่ครั้งแล้วนะที่เขาเมินเฉยราวกับเธอไม่มีตัวตน

‘ตอนนี้นีนอยู่ห้องวิน ถ้าวินไม่กลับคืนนี้นีนก็จะไม่นอนดูสิวินจะใจร้ายกับนีนไปถึงไหน’

ภาพเซลฟี่ตัวเองถูกถ่ายส่งให้อีกฝ่ายทั้งน้ำตา หลังมือขาว เช็ดหยาดน้ำอุ่นบนใบหน้าแล้วเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบเบียร์กระป๋องดื่มย้อมความเศร้า

หลายครั้งที่นีนรตาเผลอคิดถึงวันวาน คุณาวินเข้ามาจีบมอบความรู้สึกดีจนเธอเปิดใจ แต่พอเวลาผ่านไปความรักที่เคยหวาน อยู่ดี ๆ ก็กลายเป็นขม ชายหนุ่มกีดกันนีนรตาออกจากชีวิตหลังเข้าวงการได้สามปี คนเคยมีความสำคัญถูกลดบทบาทจนแทบไร้ตัวตน

“ฮึก…นีนเป็นอะไรในสายตาวินกันแน่”

ร่างเพรียวบางนั่งชันเข่าบนโซฟา ใบหน้าหวานซุกที่หัวเข่าปล่อยเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น

นีนรตาเกลียดที่เป็นแบบนี้จากจุดเริ่มต้นเล็ก ๆ ทำเธออ่อนแอจนไม่ชอบตัวเอง ความรู้สึกถูกละเลยนานเข้ายิ่งสะสมกลายเป็น แผลเรื้อรัง หากชายหนุ่มไม่รีบรักษา บางทีนีนรตาอาจไม่เหลือเหตุผลให้รักเขาอีกต่อไป

“ฮือ…”

หญิงสาวร่ำไห้แทบไร้เสียง แม้การร้องไห้ไม่สามารถกำจัด ความเศร้าทั้งหมดได้ แต่มันก็ถูกถ่ายเทออกมาบ้าง ไม่เช่นนั้นเธอคงขาดใจ

ผ่านไปเกือบยี่สิบนาทีประตูห้องถึงเปิดออก

“มาทำอะไร”

นี่หรือประโยคที่คนเป็นแฟนเขาถามกัน นีนรตาหัวเราะให้กับความเลือดเย็นของเขา น้ำเสียงแหบห้าวไร้ความคิดถึงฟังแล้วเจ็บจี๊ดไปถึงขั้วหัวใจ

“วินเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่เรียกอย่ามา”

“ไม่เรียกอย่ามา…” ริมฝีปากสั่นระริกทวนคำก่อนมองหน้า แฟนหนุ่มชัด ๆ คุณาวินเห็นความเศร้าเต็มสองตาก็รีบเบือนหน้าหนี ไอ้มุกเอะอะก็ร้องไห้ ไม่รู้หรือไงมันโคตรน่ารำคาญ

เมื่อก่อนยอมรับท่าทางราวตุ๊กตากระเบื้องเคลือบนั้นน่ารัก ในสายตาคนไม่เคยเจอ เธอเหมือนกระต่ายน้อย พรานป่าอย่างเขาจึงอยากไล่ล่า แต่นานวันพออยู่ด้วยกันไปความเปราะบางกลับทำเขา อึดอัด รสสัมผัสคุ้นเคยไม่เหลือให้ตื่นเต้นอีกต่อไป

“วินเห็นนีนเป็นอีตัวหรือไง นีนต้องรอให้วินเรียกเฉพาะเวลาที่วินเหงาใช่ไหม”

เขาแค่นยิ้มเหมือนสิ่งที่นีนรตาพูดน่าขำสิ้นดี ซ้ำร้ายถอดรองเท้าเสร็จรีบก้าวดุ่ม ๆ ไปทางอื่นราวเธอกับไม่ได้อยู่ตรงนี้

“อย่าเดินหนีนีนนะ”

“วิน!”

“ถามจริงสมองคิดได้แค่นี้”

นีนรตาคว้าแขนยาวได้ไม่ถึงเสี้ยวนาทีคุณาวินก็สะบัดออก

“นีนก็อย่าประสาทให้มากดิ ไม่รู้หรือไงร้องไห้แบบนี้มันน่าเบื่อทะเลาะกันทีไรนีนก็เอาแต่ร้องไห้ คิดว่าน้ำตาจะแก้ปัญหาได้ทุกทีหรือไง” เสียงตะคอกส่งผลให้หญิงสาวน้ำตาร่วง

“นีนเห็นว่าวินเงียบไม่ตอบข้อความ นีนเลยเป็นห่วงวินก็แค่นั้น ทำไมวินต้องทำเหมือนมันเป็นเรื่องใหญ่ด้วย”

“ทำเหมือนเป็นเรื่องใหญ่งั้นเหรอ นีนพูดออกมาได้ไงวะถามจริงที่นีนมาที่นี่มันไม่ใหญ่ตรงไหน ถ้านักข่าวหรือแฟนคลับวินเกิดมา ดักรอแล้วเจอนีนจะทำยังไง” คุณาวินเข้าไปบีบไหล่แฟนสาวเพราะความโกรธ

“แล้วการที่วินคบกับนีนมันน่าอายมากเหรอ วินตอบมาสิ หรือเพราะนีนดังไม่เท่าคู่จิ้นวิน!” สัมผัสรุนแรงบนผิวกายยังระคายไม่เท่าความเจ็บช้ำทางใจ

“โหนีนโคตรงี่เง่าอะ เรื่องนี้เราเคยคุยกันเป็นร้อย ๆ รอบนีนก็ บอกรับได้ ถ้าวินเข้าวงการเรื่องกระแสอะไรแบบนี้มันปกติ วินเคยบอกนีนแล้วไม่ใช่เหรอ”

“นั่นมันก่อนที่วินจะเฉยชาใส่นีนแบบนี้ไง!” แววตาเจ็บปวดมองคนรักด้วยความผิดหวัง ยิ่งคุณาวินไล่คว้าความฝันมากเท่าไร เขายิ่งไกลจากเธอทุกที

“วินรู้ไหมวินเปลี่ยนไปขนาดไหน หรือเป็นนีนที่ผิดเองเพราะชินกับวินที่ดีกับนีน พอวินเปลี่ยนไปนีนถึงรับไม่ได้”

หญิงสาวร่ำไห้ปากคอสั่น ร่างบางปรี่เข้าไปคว้ามือคนรัก แต่คว้าได้เพียงอากาศ ไม่มีอีกแล้วสองมือซึ่งเคยเกี่ยวกระชับยามอ่อนแรง เห็นเค้าลางความว่างเปล่าตรงหน้านีนรตาเริ่มปล่อยโฮอย่างไม่เคยเป็น

“นีนกลับไปเถอะ วินไม่มีอารมณ์จะคุยกับนีนตอนนี้”

“วิน…” เสียงเรียกชื่อเขาแผ่วลงฟังแทบไม่ได้ยิน นีนรตาพยายามอย่างมากที่จะเปล่งเสียงถามประโยคหลังจากนี้ เธอ ไม่ต้องการแตกสลายเพราะอนาคตที่พร่าเลือน ความชัดเจนจึงดีที่สุดสำหรับเรา

“ยังรักนีนอยู่หรือเปล่า”

“…” สองเท้าคนที่ก้าวเดินหยุดชะงัก คุณาวินเงียบไปสักพักจากนั้นก็หันกลับมาเผชิญหน้าเธอ

“ถ้าบอกว่าไม่ นีนจะเลิกกับวินไหม”