หลังจัดการปัญหาทุกอย่างตามแบบฉบับของตนเอง คุณาวินก็เดินกลับมายังที่เดิม เจ้าของร่างสูงยืนนิ่งหน้าห้องพักผู้ป่วย แววตาร้าวรานจดจ้องบานประตู จากนั้นจึงพรูลมหายใจเหนื่อยอ่อน เสียงหัวเราะของคนข้างในสะท้อนออกมาจนหัวใจเขาแทบหยุดเต้น
ดาราหนุ่มกำหมัด ความเจ็บปวดถาโถมร่างกายจนแทบยืน ไม่อยู่ ถ้าวันนั้นเขาไม่ตัดสินใจผิดพลาดคงได้มีความสุขร่วมกันกับนีนรตาและต้นตินน์ ไม่ใช่ทำได้แค่แอบมองห่าง ๆ อย่างไร้ตัวตนแบบนี้
“วินขอโทษ”
ความปวดร้าวแทรกซึมตามถ้อยคำที่เอ่ยออกมา หากชายหนุ่ม รู้ว่าพูดไปตอนนี้ก็เปล่าประโยชน์
นีนรตาไม่อยากรับฟังประโยคเดิม ๆ จากปากผู้ชายไม่เอาไหนในสายตาเธอ สุดท้ายคุณาวินทำอะไรไม่ได้นอกจากแนบแผ่นหลัง ซึมซัมไออุ่นผ่านบานประตูดังกล่าว
ดวงตาคู่คมมองออกไปนอกกระจกก็แย้มยิ้มหยันคล้ายสมเพชตัวเองเสียเต็มประดา บรรยากาศยามใกล้ค่ำของเมืองหลวงครึกครื้นสวนทางกับดวงใจอันเปล่าเปลี่ยวดวงนี้
