หล่อนเดินปล่อยอารมณ์เหงาๆ อยู่บนทางลูกรัง แสงอาทิตย์สีทองอร่ามงามจับตาไม่ได้ทำให้หล่อนรู้สึกคลายความทุกข์ลงได้เลย
หล่อนยังคงคิดถึงเขา...
“คุณชาร์ล... ทำไมนิลลืมคุณไม่ได้เลยคะ”
หล่อนหยุดเดินและเงยหน้ามองแผ่นฟ้าทั้งน้ำตา หัวใจกรีดร้องด้วยความปวดร้าวทรมาน การต้องอยู่ห่างจากคนที่รัก มันเจ็บปวดเจียนตายขนาดนี้เลยหรือ
มือเล็กยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง และเพราะกำลังทุกข์ใจ จึงทำให้หล่อนไม่ได้ยินเสียงล้อรถที่ครูดไปมากับผิวถนน มารู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่มีผู้ชายหน้าตาดุๆ ตัวใหญ่มากๆ สองคนมายืนขวางหน้าเอาไว้
หล่อนเบิกตากว้างตกใจ และถดถอยหนีลนลานอย่างหวาดกลัว
“พวกคุณ... จะทำอะไรน่ะ”
“ก็มาพาตัวน้องไปจากที่นี่ยังไงล่ะ”
“อะไรนะ?”
พวกมันไม่สนใจท่าทางตื่นตกใจของหล่อน และหันไปพยักหน้าให้กันแทน ก่อนที่คนหนึ่งจะย่างสามขุมเข้ามาหา และคว้าแขนของหล่อนเอาไว้
“ปล่อยนะ ปล่อยฉันนะ ช่วยด้วย!!!”
หล่อนดิ้นรน ความหวาด
