เรือนกายบอบบางของช่อแก้วเองก็กระตุกเป็นระยะ จิกปลายนิ้วมือและนิ้วเท้าเกร็งลงบนผ้าปูเตียงจนเป็นรอยยับยู่ยี่ไปทั่ว ร่องรักของเธอหลั่งน้ำใส ๆ ไหลเยิ้มปนกับน้ำรักของหมอก
เสียงหอบหายใจถี่แรงของคนสองคนดังสลับกับเสียงหัวใจที่เต้นโครมครามในอก ห้องนอนขนาดใหญ่ที่เคยมีเสียงเนื้อกระทบกันอย่างหยาบโลนดังอยู่นาน กลับเงียบลงในพริบตา ร่างกายของหมอกและช่อแก้วแนบชิดสนิทกัน ซึ่งถึงแม้หมอกจะหมดแรงแต่เขาก็ไม่ทิ้งตัวลงทับเธอเพราะกลัวช่อแก้วจะหนักจนหายใจไม่ออก หมอกเลือกจะก้มลงพรมจูบลงบนหน้าผากมนของคนที่เขาแอบรักอย่างแผ่วเบา ก่อนจะกระซิบถามด้วยเสียงต่ำที่แหบแห้ง
“เจ็บมากหรือเปล่า”
“จะ เจ็บ…นิดหน่อย”
“เราขอโทษนะช่อแก้ว” หมอกกล่าวเสียงเบาพลางใช้จมูกโด่งคมหอมแก้มนิ่มแทนการปลอบประโลม
สายตาของเขาไล่มองไปทั่วทั้งเรือนร่างของเธอ ช่อแก้วนอนหอบหายใจอกกระเพื่อมอย่างอ่อนแรงอยู่บนเตียง ร่างกายของเธอมันสวมงามเหลือเกินในสา
