ช่อแก้วขับรถมาจอดหน้าบ้านหลังใหญ่โตของหมอกด้วยหัวใจที่เต้นแรงกว่าปกติ ไม่ใช่เพราะความประหม่าที่ได้มาเยือนบ้านของเขาเป็นครั้งแรกหลังจากเขากลับมาจากอเมริกา แต่เป็นเพราะความกังวลในอาการป่วยของเพื่อนสนิทที่รับรู้ได้จากปลายสายเมื่อไม่กี่นาทีก่อนต่างหาก เธอหิ้วถุงผ้าเล็ก ๆ ที่ใส่ข้าวต้มร้อน ๆ กลิ่นหอมกรุ่น และน้ำส้มคั้นสด ๆ เดินเข้าไปข้างในรั้ว
ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าสู่ตัวบ้าน กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้รอบสวนของบ้านหลังใหญ่ก็ลอยมาแตะจมูก ช่อแก้วกวาดสายตามองไปรอบ ๆ บ้านที่ยังคงดูอบอุ่น สงบ และโอ่อ่าเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน เพียงแต่ดูเงียบกว่าปกติเล็กน้อย
“สวัสดีค่ะ” ช่อแก้วเอ่ยทักแม่บ้านสูงวัยที่เดินออกมาจากห้องครัวด้วยสีหน้าเป็นมิตร
“อ้าว! คุณช่อแก้วนี่เอง! มาพอดีเลยค่ะ” แม่บ้านส่งยิ้มกว้าง สีหน้าของเธอคลายความกังวลลงอย่างเห็นได้ชัด “คุณหมอกนอนป่วยซมอยู่บนห้องมาหลายวันแล้ว ไม่อยากให้ใครเข้าไปบ่อย ๆ
