“หมอกทำอะไร ร้านเรายังไม่ถึงเวลาปิดเลยนะ”
“เดี๋ยวเราชดเชยให้นะ จะให้ใครมากวนเวลาของเราสองคนไม่ได้หรอก”
พูดจบ หมอกก็ถือวิสาสะคว้าโทรศัพท์มือถือของช่อแก้วมาส่งข้อความสั่งการลูกน้องของเธอว่าให้กลับบ้านก่อนเวลาได้เลย ซึ่งทุกคนก็อ่านแล้วงุนงงเล็กน้อยแต่ก็ทำตามคำสั่งจากเจ้าของร้านอย่างว่าง่าย
“ดะ เดี๋ยวเราก็โดนว่าหรอกหมอก”
“ใครกล้ามาว่า…ช่อแก้วก็บอกเราสิ เราจัดการเอง”
ช่อแก้วพองแก้มเล็กน้อยให้กับความเอาแต่ใจเป็นเด็ก ๆ ของหมอกก่อนที่หมอกจะอุ้มเธอเข้าไปหลังร้าน ระหว่างนั้นสายฝนก็ตกโปรยปรายลงมา โหมกระหน่ำหนักอย่างไม่ขาดสาย แต่ละเม็ดแต่ละหยดของฝนที่ร่วงหล่นจากฟ้าตกกระทบบานหน้าต่างของร้าน เกิดเป็นเสียงเปาะแปะดังลั่นตามความหนักของสายฝน แต่เสียงนั้นก็ไม่ได้รบกวนการเริ่มบทรักของคนสองคนบนเคาน์เตอร์ในครัวหลังร้านแห่งนี้เลยแม้แต่น้อย
เสียงดูดดึงริมฝีปากจากรสจูบแสนหวานดังขึ้นอีกครั้ง สู้กับเสียงหยาดฝน
