ฉันก้าวขาออกมาจากห้องของมิลินเงียบๆ ฉันยังจุกในอก ฉันยังคงใจหาย น้ำตาของฉันมันยังคลอหน่วย แต่ฉันพยายามประคับประคองเพื่อไม่ให้มันไหล ประคับประคองด้วยการบอกกับตัวเองเอาไว้ ว่าต่อให้ฉันร้องไห้ สุดท้ายน้ำตาหยดนั้นมันจะแห้งไป โดยที่ฉันเป็นคนเช็ดเอง
"กัส..." ขาของฉันหยุดชะงัก เมื่อเสียงของคุณป้ามารีญาเอ่ยเรียกฉัน ฉันพยายามฝืนยิ้มแล้วเดินเข้าไปหาท่าน ไม่ทันได้พูดอะไรกันด้วยซ้ำ ท่านก็รั้งตัวฉันเข้าไปกอดทันที
ความอบอุ่นที่แผ่ซ่าน เป็นเหมือนความอบอุ่นเดียวที่ฉันมีในตอนนี้ ฉันพยายามกระพริบตาถี่ๆ บอกตัวเองว่าฉันต้องเข้มแข็งให้ได้ พ่อฉันไม่เคยสอนให้ฉันเป็นคนขี้แยชอบร้องไห้ เพราะฉะนั้นฉันต้องเป็น แบบที่พ่อต้องการให้ฉันเป็น
"ไหวไหมลูก ป้าขอโทษนะ..." มือของคุณป้า ลูบที่ศีรษะของฉัน ฉันหลับตา ซึมซาบความรู้สึกห่วงใยนั่นไว้ ก่อนจะเปิดปากพูดออกไป
"ไหวสิคะคุณป้า กัสไหวค่ะ" ฉันกอดตอบคุณป้ามารีญาก่อนจะยิ้มออ
