เกียร์รักศรัณย์

ตอนที่ 1 แอคเค่อคนนั้น

@คอนโด X1 เวลา 21.30 นาที

มาสาย...

เธอมานัดกับใครคนหนึ่งสายไปเกือบหนึ่งชั่วโมง หลังจากทักหาเขาคนนั้นว่าเธอคงออกไปสายนิดหน่อย แต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะออกมาสายขนาดนี้...

และสิ่งที่ไม่อยากจะเชื่อคือเธอนัดกับ 'แอคเค่อ' ที่มีผู้ติดตามหลักแสน 'S.R' คือชื่อของแอ็กเคานต์ของเขาคนนั้น

และไม่รู้เพราะความหน้ามืดของตัวเองหรือเปล่าที่เผลอโดเนทให้เขาไปหลักหมื่น จนอีกฝ่ายทักมาหาเธอเพื่อขอบคุณ แต่ไปๆ มาๆ กลับถลำลึกไปกับการเชิญชวน และลูกเล่นของอีกฝ่ายจนเธอตกปากรับคำที่จะมาเจอเขา

'ขอบคุณสำหรับโดเนทครับคนสวย : )'

เขาทักมาหลังจากเธอโดเนทให้เขาไป ตามความจริงเธอจะโดเนทให้เขาแค่สามพันเท่านั้น แต่หน้ามืดกดเลขศูนย์เพิ่มไปอีกตัวกลายเป็นสามหมื่นเฉยเลย ตอนนั้นอยากกัดลิ้นตาย เงินที่พี่ชายให้ค่าขนมเธอเอามาเปย์ผู้ชายขายเสียว ถ้าพี่ชายเธอรู้คงโดนด่ายับชนิดที่ไม่เผาผีว่าน้องสาวตัวเองทำตัว 'เกินอายุ' มากแค่ไหน

'อ่านแล้วไม่ตอบ? ไม่อยากคุยด้วยเหรอ หรือหยิ่ง?'

เธอมองดูรูปโพรไฟล์ที่อีกฝ่ายที่ปรากฏอยู่ เขาถอดเสื้อโชว์กล้าม และซิกซ์แพ็กสวยๆ แต่ใบหน้านั้นกลับปกปิดด้วยหน้ากากผี และมันก็เป็นแบบนี้ทุกรูป เขาเป็นแอคเค่อที่ถ่ายโชว์หุ่นล่ำๆ ของตัวเอง แต่ไม่ได้โชว์ของลับเหมือนคนอื่นๆ

ไม่กล้าโชว์เพราะ 'เล็ก' หรือเปล่า เธอก็ไม่แน่ใจ แต่เธอติดตามเขาเพราะหุ่นเขาแค่นั้น

คนตัวเล็กชั่งใจอยู่ครู่ใหญ่ว่าควรที่จะตอบกลับอีกฝ่ายไปหรือเปล่า แต่เพราะติดตามแอคเค่อคนนี้มาตั้งแต่มัธยมปลายและตอนนี้ก็เกือบ 2 ปีแล้วที่เธอติดตามเขาอยู่เงียบๆ และนั่นก็ทำให้เธอตัดสินใจที่จะตอบกลับเขาไปในที่สุด

'พอดีกำลังคิดอยู่น่ะค่ะ'

'คิดอะไรอยู่เหรอ' เขาตอบกลับมาในทันที ราวกับรอให้เธอตอบกลับเขาอยู่

'คิดว่าคุณเห็นหน้าฉันแล้วเหรอคะ ที่บอกว่าสวยน่ะ' รูปโพรไฟล์ของเธอไม่ได้ถ่ายให้เห็นใบหน้าตัวเองด้วยซ้ำ แต่เขากลับทักว่าคนสวยเนี่ยนะ?

'แค่หุ่นก็รู้แล้วว่าคงสวย'

คนตัวเล็กถึงกับเม้มปาก เมื่อเห็นข้อความของแอคเค่อหนุ่มที่เธอโดเนทให้ รูปโพรไฟล์เธอเป็นเสื้อรัดรูปสายเดี่ยว ซึ่งใบหน้าถูกปกปิดด้วยรูปคิตตี้

นี่เขาเป็นพวกล่อลวงสาวด้วยคำพูดหวานๆ พวกนั้นใช่ไหม ทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อนแท้ๆ เห็นแบบนั้นก็อดพิมพ์ตอบเขากลับไปไม่ได้เหมือนกัน

'ปกติแอคเค่อ พูดแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนเลยไหมคะ' เธออดที่จะถามอีกฝ่ายไปไม่ได้เหมือนกัน

'แบบนี้คือแบบไหนครับ?'

เขาตอบกลับราวกับแกล้งทำว่าไม่รู้เรื่อง ทั้งที่ตัวเขาเองเป็นถึงแอคเค่อที่มีผู้ติดตามหลักแสน

'ก็แนวชมผู้หญิงไปเรื่อยไงคะ'

'แต่คุณเป็นคนแรกที่ผมเป็นคนทัก...'

'....' คนตัวเล็กถึงกับนิ่งไปครู่ใหญ่ คำว่าผู้หญิงคนแรกที่ทักหาก็ทำเธอน็อกไปกับคำพูดที่แสนล่อลวงนั้นของเขา

เขารู้ว่าต้องใช้คำพูดแบบไหน ถึงทำให้ผู้หญิงคล้อยตามเขาได้

'ผมคุยกับคุณได้ใช่ไหม' เขาถามกลับมาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเธอเงียบไป

'ถ้าคุณว่างก็คุยได้ค่ะ' เธอเองก็เหงา... หมายถึงเหงามากเลย อาจจะเป็นช่วงที่เพื่อนๆ ต่างสอบเข้ามหาลัยคนละที่ ทำให้ขาดการติดต่อกันไป

และนั่นก็ทำให้เธอตัดสินใจคุยกับเขาตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา เราไม่ได้ถามเรื่องส่วนตัวของกันและกัน เขามักจะกำชับเรื่องระหว่างเราให้เป็นความลับ

ห้ามเปิดเผย ห้ามบอกใคร ห้ามถามชื่อ ห้ามเปิดใบหน้าให้อีกฝ่ายเห็น

'ว่างๆ ก็นัดเจอกันได้นะ ผมอยากตอบแทนคุณเรื่องโดเนท'

ตอบแทน? คนตัวเล็กได้แต่ขมวดคิ้วมุ่น

'กินข้าวกันสักมื้อใช่ไหมคะ' เธอตอบกลับไปทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าอีกฝ่ายคงไม่ได้หวังแค่กินข้าวหรอก

'อืม แบบนั้นก็ได้ หรือคุณอยาก 'กิน' อย่างอื่นต่อ ผมก็ไม่ขัด'

แล้วเธอคิดผิดเสียเมื่อไหร่ล่ะ! 'แอคเค่อ' อย่างเขาคงไม่ได้อยากกินข้าวหรอก แต่อยากกินอย่างอื่นมากกว่า

เอาวะ!! อย่างน้อยเธอก็ไม่ยอมเสียสามหมื่นโดยไม่ได้อะไรกลับมา อย่างน้อยก็ขอ 'เอา' แอคเค่อชื่อดังสักครั้งเถอะ

และนั่นก็เป็นเรื่องราวก่อนหน้านี้ของเรา ราวสองสัปดาห์ที่คุยกัน จนกระทั่งนัด 'กิน' ข้าวกันที่คอนโดแห่งหนึ่ง

แล้วผีสาวสุดแซ่บที่ไหนมันเข้าสิงเธอเนี่ย! แล้วเขาจะรู้ไหมว่าในโซเชียล กับชีวิตจริงของเธอมันไม่ได้เป็นแบบในโซเชียลเลยสักนิด

ใน DM เธอคุยกับเขาราวกับช่ำชองในเรื่องอย่างว่า แต่ความเป็นจริงเธอเพิ่งอายุยี่สิบปีได้ไม่กี่วัน เพิ่งผ่านอายุสิบเก้าเข้ายี่สิบปีสดๆ ร้อนๆ ตอนนี้เธออยากจะทุบหัวตัวเอง เพราะความสิ้นคิด และความเสียดายเงินสามหมื่นเธอเลยต้องมานี่สิ

ถ้าพี่ 'ไต้ฝุ่น' รู้เข้าเธอไม่อยากจะคิดถึงตอนนั้นเลยสักนิด

แล้วตอนนี้เป็นไง? ก็ต้องทำตัวให้เหมือนสาวเจนจัดน่ะสิ

แต่ตอนนี้เธอกำลังจะไปนัดสาย ซึ่งมันก็อาจจะสายมาก จนอีกฝ่ายทักหาเธอซ้ำๆ แต่ตอนนี้เธอไม่มีเวลาตอบ เพราะต้องสาวเท้าไปยังใต้คอนโด X1 เพื่อขึ้นลิฟต์ไปยังชั้น 10 ที่เขาบอกให้เธอขึ้นไปยังหมายเลขห้อง 1001

แต่....

"ลืมซื้อแมสก์นี่นา..."

เธอชะงักปลายเท้าที่กำลังพุ่งตรงไปยังลิฟต์ เพราะความรีบร้อนทำให้เธอลืมใส่แมสก์ ตามข้อตกลงการ 'กิน' ข้าวกัน เขาบอกเธอว่าไม่สะดวกที่จะเปิดเผยใบหน้าให้เธอเห็น และเธอเองก็คิดว่าตัวเองก็ไม่ควรให้อีกฝ่ายเห็นหน้าเช่นเดียวกัน

เพราะมันคือความแฟร์ เธอชอบความแฟร์ ถ้าคิดว่าอีกฝ่ายไม่แฟร์ เธอก็แค่ปฏิเสธเขาไป

คิดได้แบบนั้นเธอเลยเปลี่ยนจากการพุ่งตรงไปยังลิฟต์ เป็นการสาวเท้าไปยังร้านสะดวกซื้อใต้คอนโด

คนตัวเล็กเดินไปยังโซน 'ขายยา' ซึ่งโซนดังกล่าวประกอบไปด้วยยาสามัญประจำบ้าน พร้อมด้วยอุปกรณ์ทำแผล แมสก์ หรือแม้แต่... ถุงยางอนามัยที่วางเรียงรายอยู่ตรงส่วนนั้น

คนตัวเล็กเดินเข้าไปยังส่วนนั้น ก่อนจะมองหาแมสก์ที่คิดว่าอยู่ตรงชั้นวางตรงไหนสักที่ ก่อนที่สายตาของเธอจะมองไปยังชั้นวางที่อยู่สูงกว่าเธอหนึ่งเอื้อมมือ

'จิ! ทำไมเธอต้องเกิดมาเตี้ยด้วย มันเอื้อมไม่ถึง!' เธอสูงแค่ 162 ซม. เท่านั้น แต่ชั้นวางแมสก์มันอยู่สูงเกินไป

เธอคิดว่าจะไปเรียกพนักงานมาหยิบให้ แต่เมื่อหันไปมองข้างๆ กันก็พบว่ามีร่างสูงของผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้กัน อีกฝ่ายสูงมาก ดูจากสายตาเขาคนนี้สูงเกือบจะเท่าพี่ชายเธอที่สูง 190 เซนติเมตรด้วยซ้ำ

เขาสวมด้วยเสื้อแจ็กเก็ตหนังมันวาว ใบหน้านั้นปกปิดด้วยแมสก์สีดำ เส้นผมสีถูกย้อมด้วยสีเทาควันบุหรี่ เขากำลังเลือก 'ของใช้ส่วนตัว' และเพราะไม่รู้อะไรดลใจที่ทำให้เธอหันไปเรียกอีกฝ่ายจนได้

"คุณคะ ขอโทษนะคะ พอดีว่าอยากได้แมสก์ช่วยหยิบให้หน่อยได้ไหมคะ"

เธอหันไปเรียกอีกฝ่าย แต่เหมือนว่าคนตัวสูงจะไม่ได้มองมายังเธอด้วยซ้ำ

"...." เขายังคงวุ่นอยู่กับการ 'เลือกของใช้ส่วนตัว' ราวกับมันสำคัญกับชีวิตของเขามาก

"คุณคะ" คนตัวเล็กเม้มปากเล็กน้อย ถ้าตรงนี้มีคนอื่น เธอคงไม่เรียกเขาหรอก แต่เธอหยิบของที่อยากได้ไม่ถึงจริงๆ ว่าแล้วก็ใช้ปลายนิ้วไปสะกิดเสื้อหนังสีดำของเขาอีกครั้ง "คุณได้ยินที่ฉันพูดไหม"

เธอกระตุกเสื้อเขา จนอีกฝ่ายหลุบสายตามามองกันจนได้ เขาเงียบไปเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าของเธอ หัวคิ้วเขาขมวดเข้าหากันก่อนจะชี้มายังตัวเองก่อนจะเอ่ยถามกันอีกครั้ง

"เรียกผม?"